Op de fyts in Italië - Hendrik Nanne Dijkstra
Forig jaar seumer hadden wij met 'n fytsploechy 'n idee, wij gaan naar Italië om ‘n bikepacking-tocht te doen op ‘e mountenbike. Dut is ‘n fytsploeg die't ik alleen maar online kin, behalve ‘n neef út Herefeen. De ânderen komme út Apeldoorn en út Sneek. Ik fyts in de winter op Swift, dat is firtueel fytse, sêg maar.
Wij hewwe ôns inskreven en in juny souwen wij naar Italië. Allegaar mosten wij nij spul hewwe foor met op de fyts, want je motte alles sels metnimme soa as de tint en tassen om de kleren en wat eten en drinken met te nimmen. Wij hadden d'r allegaar sin an maar doe begonnen, soa as soa faak, de problemen. Myn neef út Herefeen kreeg ‘n blessure en kon niet trene en kon dus niet met. De ândere man út Apeldoorn het ôns beld en die prebeerde al heel lang kines te krijen maar dat dat lukte nooit en krekt die week dat wij naar Italië souwen, mosten se naar 't sikenhuus. Na overlêg met Rudie, de man út Sneek, hewwe wij toch besloaten om tegaar te gaan. Ik had Rudie nag nooit sien, dus ‘n week foor Italië hew ik nag maar even bij him op ‘e koffy weest.
De week derop binne wij die kant út gaan en na ‘n rit fan 15 uren in ‘e auto kwammen wij an bij 't hotel. Der eerst maar wat drinke en ‘n echte Italiaanse pydza eten. De fytstocht waar ‘n fijfdaagse tocht met gemiddeld alle dagen ‘n 100 km fytse deur de bergen en de prachtig mooie landskappen. De eerste dâg ging harstikke mooi en ik kon 't best fine met Rudie.
Ons hait en mim waren ok in Italië op fekânsy en die hadden besloaten dat se met ôns metgingen en stonnen alle dagen op de kemping der't wij ankwammen. Dat waar foor ôns geweldig, want ’t eten ston alle avens klaar.
De tweede dâg waar ‘n freeslik lange dâg met feul skreppen en wrotten om de bergen op te kommen. Ik kwam wat eerder an op de kemping dan Rudie, soms motte je je aigen timpo wat fytse en tref je nander later wel weer. Ankommen op de kemping saai ôns mim: "Dou siest wel ‘n bitsy blaik.” Wij waren baide behoorlik stikken.
De dârde dâg souwen wij offens froeg fort. Ik propte nag ‘n benaan na binnenen en der gongen wij weer, drekt fanôf de kemping neffens mij recht omhoog, ‘n hele lange klim en de son waar ok alweer behoorlik presint. Boven op de berg worde ik niet goed en most spoie, de hele dâg spoie en dat waar dus behoorlik kloaten. Ik hew de hele dâg wat deurtrapt en ‘t ferstand op nul en soa kwammen wij bij de finis fan dâg drie. Rudie fertelde mij dat wij wel wat ‘n probleem hadden, want de kemping laai boven op ’n berg, ‘n klim fan ongefeer 20 km. Nou, dat worde niks meer met mij. Ik hew nag nooit een beld om mij op te halen onder ’t fytsen en dochs most ik toch ôns hait maar even belle en die het mij út de berm haald.
Avens het ôns mim wat rys maakt en hew ik an de boeljon sitten en na ’n reedlike nacht bin ik maar weer op de fyts stapt. ’t Thúsfront, bestaande út myn seun en myn eks, fon dat ik opgeve most, maar dat wou ik niet. Dâg fier en dâg fijf waren baide nag 100 km op ‘n dâg. Ik kon wainig tot niks ete, want de maag waar nag in de war. Wij kwammen in ’t begin fan dâg fier in ‘n dorpy en der sâg ik ‘n tintsy der’t se kola ferkochten, echte kola sêg maar, met súkker. Hier hew ik ’n paar fan kocht en dat gong best. Dat kola is ‘n wondermiddel. Ik hew nag twee dagen fytst met onderweegs aigenlik alleen maar kola en in de aven wat eten fan ôns hait en mim. Dut waar myn ferhaal, al met al waar ’t ‘n prachtige tocht deur ’t geweldige Toscane in Italië.