Zelfde kamer, zelfde bed
Om haar doelen te kunnen verwezenlijken volgt een lange weg van revalidatie. In Lyndenstein (Beetsterzwaag) wordt het gezin opnieuw aan de ‘Niels periode’ herinnert. De ‘bekende’ gezichten kunnen amper geloven dat de familie De Jong zes en een half jaar na dato opnieuw met een revalidatie traject worden geconfronteerd: “Dit maken we nooit mee!” Simone: “Anna kwam zelfs op dezelfde kamer als Niels terecht, in hetzelfde bed notabene!.”
Anna haar wilskracht en tomeloze inzet wordt beloond. Waar prothesepatiënten normaliter pas na een week de eerste traptreden trotseren, weet Anna al na twee oefendagen de trap met een brede ‘i did it’ overwinningslach te bedwingen. In no time trapt Anna vervolgens, steunend op de brug (gymtoestel) met haar prothesebeen, weer tegen een voetbal. En, staat het medisch wonder in september als keepster weer tussen haar maatjes op het voetbalveld.
Impact op gezinsleven
De ziekte van Anna trekt een behoorlijke wissel op het gezinsleven van familie De Jong, zo wordt duidelijk. Robert, die beleidsadviseur sport en gezondheid bij gemeente Opsterland is, zet zijn werk enkele maanden op een laag pitje of werkt vanuit het ziekenhuis. Wanneer Beetsterzwaag hun tijdelijke woonplaats wordt, heeft Robert zijn werk op loopafstand. Simone blijft ruim acht maanden van haar werk verstoken. De wijkverpleegkundige (bij buurtzorg) werkt momenteel gedeeltelijk en hoopt de focus binnenkort weer volledig op haar werk te kunnen richten.
Ik weet niet of ik het zonder hun had gered
Maandenlang voelen Robert en Simone de pijn en het verdriet waarmee Anna te dealen heeft, maar genieten ze ook van de momenten dat de lach op Anna haar gezicht verschijnt. De zo kenmerkende lach. Om de aandacht te verleggen wordt aan het ziekbed regelmatig een spelletje gespeeld. Anna ondervindt 24/7 steun van haar ouders. Hoe belangrijk die support is, weet Anna in een later gesprek: “Mijn ouders, aan wie ik heel, heel veel heb gehad. Ze konden lange tijd niet naar huis en sliepen enige tijd op mijn kamer. Ik weet niet of ik het zonder hun had gered.”
Hulp uit onverwachte hoek
Onvoorwaardelijke support is er ook van familie, kennissen en (voetbal)vrienden. De stroom aan honderden ‘hart onder de riem'-kaartjes, presentjes, filmpjes én niet te vergeten de beelden van de Anna-dag en de gepersonaliseerde ‘Anna aanvoerdersband'. "Het doet haar en ons erg goed.” Tijdens hun afwezigheid tiert het onkruid in de tuin welig. Het is voor de groep voetbalvrienden aanleiding een zaterdag de voetbalschoenen te verruilen voor werklaarzen, het voetbaltenue voor werkkleding en de voetbal voor grasmaaier, schoffel en hark. Golden Retriever Coco heeft geen klagen aan aandacht, een uitlaatservice bestaande uit een groep vrijwilligers draagt zorg voor de trouwe viervoeter.
Erehaag
Zoals 25 februari 2023 een zwart randje heeft, is 21 september omgeven met hartverwarmende hartjes. Het is de dag dat Anna het revalidatiecentrum verlaat en zich na zeven maanden weer bij haar Ouwesylster dorpsgenoten voegt. Er wacht haar op Ouwe-Syl en in haar straat een welkomstonthaal wat het gezin overrompeld: “Tientallen dorpsbewoners vlaggen. Op de Kolk loop ik hand in hand met Anna tussen een soort erehaag van meer dan 100 dorpsgenoten en teammaatjes richting ons huis. Een onvergetelijk warm welkom thuis,” weet Simone.
‘Dit is wat het is’ mentaliteit
De wijze waarop Anna zich door deze nare periode heen heeft geworsteld, daar hebben ouders Robert en Simone ‘diep respect en veel bewondering’ voor. “Haar positieve instelling is bewonderingswaardig, ze heeft ons op vele fronten positief verbaasd”, meldt de vader van wie Anna het voetbalgen heeft meegekregen. Ook de artsen zien de positieve uitstraling en komen geregeld langs voor een praatje. Anna bestempelt die aandacht als ‘lief’, haar moeder als ‘heel bijzonder’. Moeilijke boodschappen, als toen meegedeeld werd dat haar onderbeen geamputeerd moest worden, weet Anna - met haar ‘dit is wat het is’ mentaliteit - al na enkele uurtjes om te buigen naar acceptatie, met de positieve blik op de toekomst: “Zo, en dan nu zo snel mogelijk opereren, dan kan ik weer verder.” Simone: “Dat vind ik heel dapper. Ik hoop dat ze zichzelf zo gaat zien, zoals wij haar zien. Haar zelfbeeld is soms niet altijd even positief, terwijl wij in haar een heel dappere en sterke meid zien. We hopen dat ze dat zelf ook zo gaat voelen,” besluit Simone.
