Vervolg Leonie en Anna
“Op het moment dat Robert met zijn voetbalmaten zijn jaarlijks buitenlandtripje in Sevilla viert, voelt Anna zich - na een langere periode met griepachtige verschijnselen - niet lekker en krijgt last van haar rechterknie”.
De bezorgde moeder Simone besluit dat Anna, gezien haar toestand, de nacht beter bij haar kan doorbrengen. Als de situatie die nacht zienderogen verslechtert, besluit Simone in de vroege zondagmorgen de dokterswacht te bellen.
Rollercoaster hoop en vrees
In Dokkum wordt duidelijk dat dit alles behalve een ‘griepje’ is. Met spoed wordt Anna per ambulance via MCL Leeuwarden naar het UMCG in Groningen overgebracht. Vanuit het UMCG komt een ‘bekende’ de patiënt vanuit Leeuwarden ophalen zo blijkt. Simone: “Oh ik ken jou wel.” Het is de intensivist die ze uit Niels ziekteperiode herkent. Anna krijgt een plekje in de kamer naast waar haar oudste broer destijds drie weken lag.
In allerijl wordt in de vroege zondagmorgen contact met Robert gezocht, die zich in de nacht van zondag op maandag in Groningen bij Anna en Simone voegt. Het is het begin van een emotionele rollercoaster waarin de familie voor lange tijd in belandt. Met name de eerste periode leeft het gezin weken tussen hoop en vrees.
Kan ik straks weer voetballen?
Door de levensbedreigende situatie wordt Anna vijf dagen op de IC van het UMCG in slaap gehouden. Terwijl de bezorgde ouders met Niels en Lars in het Ronald McDonald huis met veel vragen en zorgen worstelen, vecht Anna in het ziekenhuis voor haar leven. Robert en Simone waken om en om ’s nachts aan Anna’s zijde: “Bij elk geluidje schrik je op, van slapen komt bitter weinig.” Eerst wordt gedacht aan hersenvliesontsteking, echter nader onderzoek wijst uit dat de Meningokokkenbacterie een bloedvergiftiging heeft veroorzaakt. Na vijf weken onzekerheid blijkt dat de tenen van beide benen niet meer te redden zijn en geamputeerd moeten worden.
Mokerslag
Een operatie in het Groninger Martini brandwondencentrum volgt. “Niemand zou vanuit de narcose als eerste aan voetballen denken, de voetbalgekke Anna wel. Haar eerste vraag aan de arts: ‘Kan ik straks weer voetballen?’ Het antwoord is kort en krachtig: "Alles kan!”, herinnert Robert zich. Wanneer korte tijd later blijkt dat er nagenoeg geen doorbloeding meer in het rechteronderbeen is, komt de pijnlijke boodschap dat het onderbeen deels geamputeerd moet worden. De wereld van de immer positieve Anna stort (even) in. “Dat kwam bij Anna binnen als een mokerslag”, waarmee Robert de impact van dat moment duidt.
Gedeelde ervaring
Er wacht Anna een acht uur durende ingrijpende operatie, uitgevoerd door een speciaal ingevlogen specialistisch team vanuit het UMC-Utrecht. Om te weten wie bij de ingreep betrokken is, wordt vooraf kennis gemaakt. “Bovendien wilde Anna weten wie haar onderbeen ging amputeren.” In april stellen de artsen vanuit het UMC-Utrecht zich (via Facetime) voor aan de Groninger collega’s en Familie De Jong. Een van de artsen laat aansluitend aan het voorstellen geruststellend weten: “Ik heb veel ervaring met de Meningokokkenbacterie.” Anna reageert, ad rem als ze is: ”Ja, en ik ben Anna de Jong en heb ook veel ervaring met de Meningokokkenbacterie.”
Verlanglijstje
Anna wordt liefst acht keer geopereerd. Hoe moeilijk het soms ook is, ze weet de pijn keer op keer te verbijten en blijft perspectief aan de horizon zien. Haar doel is, naast een zo goed mogelijk herstel, drieledig: Ze wil weer met vrienden chillen! Ze wil weer naar school! Maar vooral, ze wil haar favoriete voetbalsport weer kunnen beoefenen! Op YouTube ziet Anna filmpjes waaruit blijkt dat dit voor sommigen haalbaar is. Het sterkt haar in de hoop dat ze zich ook terug in de wedstrijd kan vechten.
Lees verder op pagina 3
