Ellen Glas-Steen - Vrouwenparochie
Een tijdje geleden had ik het opeens even helemaal gehad met die eeuwige kou en regen en wind hier en besloot mijn heil te zoeken in de sauna. Dus óp naar De Zoutbron in Vrouwenparochie. Ik raakte er aan de praat met de gastvrouw, ook Ellen geheten. Maar wat een grappige achternaam blijkt ze te hebben: Glas-Steen.
PORTRET IN WOORD & BEELD DOOR ELLEN FLORIS (NR. 64)
Als ik een paar weken later bij haar aanbel, ze woont nog geen minuut lopen van de sauna, heb ik dan ook een piepklein presentje voor haar meegenomen: een kiezelsteen van glas. Die had ik nog ergens liggen. Ellen, een stralende verschijning met haar opvallend lichte ogen en het vlechtje in haar blonde haar, is blij verrast. Breed lachend neemt ze het cadeautje in ontvangst. Als ze koffie inschenkt, kijk ik eens om me heen. Alles, zowel binnen als buiten, ademt hier rust uit. En ruimte. De kleuren zijn overwegend zwartgrijs met bruin en een enkel wit detail. Zelfs hondje Noeska met haar bruinwitte vacht past perfect bij het interieur.
Ellen straalt energie uit, ondanks haar drukke en dynamische leven. Ze werkt niet alleen als gastvrouw bij de sauna, ze is er ook masseur. Voor voetreflexmassage, haar specialisatie, kunnen mensen bij haar thuis terecht. Daarnaast werkt ze drie dagen per week als officemanager, zeg maar spin-in-het-web, bij het projectmanagementbedrijf van haar broer in Leeuwarden. Haar partner Huib heeft een schildersbedrijf. Drie keer raden: Ellen doet de boekhouding. Ze is van vele markten thuis. Ooit heeft ze de kappersopleiding gedaan, vertelt ze. Ik durf te wedden dat ze de schaar ook nog niet aan de wilgen heeft gehangen. Om te ontspannen én in vorm te blijven, ze is al 57, maar ik schat haar minstens tien jaar jonger, is ze een paar keer per week te vinden in haar eigen fitnessruimte aan huis. Aan zelfdiscipline heeft ze geen gebrek, deze doorpakker.
Ellen is in 1966 geboren in Leeuwarden en heeft nog één broer onder zich. Haar vader werkte als militair op de vliegbasis. "Hij kreeg longkanker en overleed de dag voor mijn tiende verjaardag." Omdat ze nog een kind was, en er in die tijd sowieso een taboe op de dood rustte, mocht Ellen niet mee naar de begrafenis. Ze heeft dus geen afscheid van haar vader kunnen nemen. "Ik heb heel lang het idee gehad dat hij weer terugkwam." Ze herinnert zich die tijd nog goed. Haar moeder krijgt een nieuwe relatie, de jaren verstrijken. Het leven kabbelt rustig verder, tot Ellen verliefd wordt. "Ik had al een keer samengewoond, maar dat was meer om te oefenen." Met Gerrit wil ze wel een gezinnetje stichten. Zo gezegd, zo gedaan. Ze trouwen en in 1996 wordt zoon Marc geboren. Helaas loopt dit sprookje niet goed af en eindigt het huwelijk in een scheiding. In dezelfde donkere periode, zo rond 2010, leert ze Huib kennen die als beveiliger werkt bij het bedrijf waar zij secretaresse is. Stralend: "Zó leuk om weer verliefd te zijn!" Maar zes weken na de bruiloft slaat het noodloot toe. Marc wordt ziek: leukemie. "Hij is dan net vijftien." In dezelfde periode overlijdt zijn vader Gerrit aan darmkanker. De lichtjes verdwijnen even uit haar ogen: "Die jongen heeft het zo zwaar gehad." Onzekere jaren volgen. Jaren van angst en verdriet. Jaren van heen en weer vliegen naar Groningen. Jaren van doorzetten. Ze is blij dat het tij weer ten goede is gekeerd: "Na drie jaar is Marc weer schoon verklaard." Opgelucht haalt Ellen adem.
Dat is wat ze doet: gewoon doorgaan met ademhalen. Doorgaan met leven. De scherpe kantjes slijten met de tijd. Net als glas en steen.
