Lap-slidegitaar en mondharmonica leiden Mudbirds winnend naar Amerika
Bertus Dijkstra
In 2023 wist het Bildtse blues-duo de Mudbirds voor de tweede keer de Dutch Blues Challenge in de categorie solo/duo’s te winnen. De prijs die Alan Laws en René Tweehuysen in de wacht sleepten, was de kers op de heerlijk smakende Bildtse blues-taart. De Ouwesylsters gingen op minitournee door Amerika, met als hoogtepunt de opwachting op het International Blues Challenge in Memphis, Tennessee. De Bilkerts beleefden - in de bakermat van de muziek - in meerdere opzichten een onvergetelijke ervaring. Aan de keukentafel blikken de Sylster ‘Blues neighbors’ terug.
Liefde voor Weissenborn en mondharmonica
De liefde voor de bluesmuziek van René Tweehuysen zit in zijn muzikale DNA gebakken. Tweehuysen bespeelt meerdere instrumenten, echter de Weissenborn (lap-slidegitaar) behoort tot zijn favorieten. Al jaren weet hij met dit zeldzame instrument de aandacht te trekken. Alan Laws wordt als jongeman de blues-scene ingezogen, nadat hij wordt gegrepen door de klanken van de mondharmonica. Sinds 2007 vormen de overbuurmannen uit de Ds. Schuilingstraat de Bildtse blues formatie de Mudbirds. De naam, die op 't Bildt geënt is. De modder van de klei en de grote vogelpopulatie op de kwelders maken de Mudbirds herkenbaar.
Winnaar Dutch Blues Challenge
Dat het Bildtse blues-concept ingewijden doet opveren, blijkt tijdens Dutch Blues Challenge in het najaar van 2023. Dankzij de winst in de categorie solo/duo’s mogen de oud-Utrechter en oud-Londenaar zich verheugen op revanche in Memphis. De eerste kennismaking met Memphis (2012) viel in het water, doordat Alan’s stem dienst weigerde. Deze keer gelukkig niet, bovendien: waren we nu beter voorbereid, weet Alan.
Dat de Mudbirds voor de tweede keer hun opwachting op International Blues Challenge in Memphis maken, is dan ook geen toeval. Met hun eigenzinnige bewerkte traditionele bluesnummers is het duo voor insiders een beetje een vreemde eend in de bluesbijt. Echter, dankzij het vernieuwende eigentijdse bluessausje, gekoppeld aan een hoog niveau, weten de Mudbirds de gevoelige snaar bij menigeen te raken. Tweehuysen schrijft de muziek en leeft zich uit op de Weissenborn en de bottleneck-slidegitaar. Laws schrijft de songteksten die hij zelf zingt. Naast zijn favoriete mondharmonica bespeelt hij ook de akoestische gitaar. In samenspraak worden muziek en zang harmonieus in een muzikaal jasje gegoten. Een jasje, dat alleen de Mudbirds past.
Met blues gebeurt er iets in je lijf
De gelouterde muzikanten omarmen blues gerelateerde muziek: “Met blues, met al haar akkoorden, dan gebeurt er iets met je lijf. De harmonie komt binnen. Ik hou van de eenvoud in de muziek. Soms is het heel simpel, maar het kan ook heel ingewikkeld zijn. Het is een beetje zweverig. We spelen geen Nederblues, we zitten niet in de hoek van Harry Muskee. Wij spelen onze eigen muziek”, weet Alan. René haakt in: “Er zitten o.a. Oosterse, Ierse en klassieke invloeden in onze muziek. Het is onze bagage, we kunnen niet anders. Zo komt het tot stand.” De Mudbirds maken Bildtse blues!
Crowdfunding
Om de reis naar Memphis financieel draaglijk te maken, is december 2023 een crowdfunding opgetuigd. In het knusse Julianakerkje geeft het duo een benefietconcert wat bij de toeschouwers in de smaak valt, maar ook bij Alan en René de gevoelige snaar raakt: “Dat was zo mooi, daar kwamen zoveel mensen, de kerk was zeg maar heel vol. Iedereen gunde het ons, dat is wat leuk is”, vertelt Alan zichtbaar opgetogen.
Na een lange vliegreis verblijven de overburen enkele dagen in Nashville, waar ze met een jetlag in de benen in drie dagen evenzoveel kleinschalige optredens verzorgen. “Hartstikke leuk met positieve respons. We hebben ook tijd vrijgemaakt om andere dingen te doen. We zijn door Mississippi met al haar rijst- en katoenplantages gereden, we hebben de omgeving geïnhaleerd en de rijke geschiedenis gesnoven. Om zo te ervaren waar de muziek geboren is”.
'Jeetje, wat is dit goed'
Vanuit Nashville volgt een urenlange winterse autoreis naar Memphis, waar in navolging van grootheden als Louis Armstrong en BB King, de Mudbirds tussen 400 deelnemers van over de hele wereld hun bluessound presenteren. Alan weet overtuigend: “Ons niveau is hoog, wij componeren andere dingen en dat merken we aan de reacties. Er komen altijd mensen naar ons toe die zeggen ‘Jeetje, wat is dit goed’. Niet de massa, wel de fijnproevers.” Zo ook tijdens de challenge in Memphis!
Benen breken
In Memphis mochten we na de voorrondes in een speelveld
van veel meer acts, een showcase (een concert van 45 minuten met als doel de bekendheid te vergroten) geven.” Kort na het optreden komt een deelnemer, een latere finalist, naar de Bilkerts toe met de opmerking: "Ik hoop niet dat we in de finale tegen jullie moeten spelen, want dan moet ik jullie benen breken, want jullie zijn zo goed!” Het zijn complimenten die - ondanks dat de finale aan de Mudbirds voorbij glipt - als muziek in de oren van het duo klinken.
Baele Street circus
Op de vraag hoe de ambiance in Memphis is, komt Alan met een tegenreactie: “Wil je een eerlijk verhaal?” Uiteraard! “Het is heel bijzonder, maar het is ook een circus. In Beale Street, het hart en de thuisbasis van de blues, zit het vol met oude witte mannen, meestal! Dan heb je een politiecordon aan het einde van de straat dat, om te voorkomen dat de daklozen mensen lastig gaan vallen, de toegangen afsluit. In elke bar heb je muziek, de muzikanten onderling zijn heel vriendelijk naar elkaar. Maar eigenlijk is de situatie te bizar voor woorden. Anderzijds, Memphis probeert via de blues op deze manier geld te verdienen.” Het grote contrast stemt de heren optimistisch en somber tegelijk. Desalniettemin overwint de muzikale klik met Baele Street Blues het van de armoede op steenworp afstand.
De grillen van de jury
De Mudbirds halen door hun perfectionistische aanpak een niveau dat ze nastreven. “Dat wil overigens niet zeggen dat je in een wedstrijd wint. De jury kijkt (vooral in Amerika) naar entertainment, zijn het meezingers? Als we met juryscores te maken hebben, dan zie je soms dat het ene jurylid het optreden als ‘onvoorstelbaar goed’ bejubeld, terwijl de ander het niks vindt. En dat zijn dan experts! Meestal zijn dit juryleden die vanuit de visie van traditionele blues jureren én daar dus meer feeling mee hebben; de stereotiepe bluesliefhebbers! Dat zijn wij niet en dat willen we ook niet zijn”. De connectie met het publiek, daar hechten de heren meer waarde aan: “Wat je terug krijgt van de zaal, daar doe je het voor,” weet Tweehuysen.
Voeten in de Bildtse klei
René en Alan hebben genoten van alles wat ze in Tennessee gezien en meegemaakt hebben: "We hebben heerlijk gespeeld, én goed gespeeld. Het ging als een trein”, aldus René. Toch zijn de twee import-Bilkerts ook blij weer terug te zijn op hun geliefde Bildtse klei. "Maar dat ligt ook aan de armoede daar” weet Alan. Als je weet dat er dagelijks in Memphis een moord wordt gepleegd, dan is het begrijpelijk dat je blij bent weer veilig thuis te zijn. Laws: "Het is daar fantastisch, maar ik hoef er niet te wonen.” Tweehuysen knikt instemmend.
