34 Harde kop

Ik sat op ’e boven bij de groate kaatspartij fan St.-Anne. Rechts fan mij satten twee oud-kaatsers. Se waren al goed op leeftyd. Se hadden prachtige ferhalen over froeger en facebook. Links fan mij sat ’n frou met dun, road haar. Sij waar hest wel tachtig.

Op ’n stoit riep een: ‘Bâl!’

’n Paar doken innander, maar niet een sâg de bâl ankommen. De kaatsbâl plofte presys tun ’t foorhoofd fan de bejaarde frou met ’t rooie haar. Wij hoorden ‘pok’. ’t Waar ’n apart geluud; as sloeg een met de knokkel fan ’n finger tun ’n stenen koffykop. De bâl kwam út ’n perk, en had ’n beste rais maakt. De klap most dus hard ankommen weze.

Maar de frou sat op hur túnstoel as waar d’r niks gebeurd.
‘It skeelt datsto in hurde kop hast,’ saai een.
‘No, krekt,’ saai de frou, ‘se blaze my fuort net omfier.’

’n Beer fan ’n kaatser keek besorgd hur kant út. Maar d’r waar niks op hur foorhoofd te sien. Gyn skrammechy, gyn blau plakky, gyn road bultsy. Niks. En ’n uur later waar d’r nag hyltyd helendal niks te sien.

Meskien dat de frou de ândere daags 'n bult op 'e kop krije sou. Maar ik loof d'r niks fan. Se wou d'r ok gyn salfy op, 't ging fansels wel weer over.

Hein Jaap Hilarides