Mark Pijper - Hallum
Bij een vriendin ontmoet ik Mark Pijper. Hij is bij haar aan het klussen. En aan het dollen met de hond. Die twee zijn gek op elkaar, dat zie je zo. Als ik hoor dat hij uit Hallum komt, grijp ik direct mijn kans: "Mag ik je interviewen voor Bildt.nu?" Na een nachtje slapen is hij eruit: "Ach, wat heb ik te verliezen." Zo hoor ik het graag.
PORTRET IN WOORD & BEELD DOOR ELLEN FLORIS
Een paar weken later fiets ik in lentestemming naar Hallum. De paardenbloemen hebben plaats gemaakt voor bedwelmende witte wolken fluitenkruid. Ik bel aan bij een rijtjeshuis aan de Finne, een straat aan de noordrand van Hallum. Mark (32) doet open, pretoogjes, vlechtjes in zijn haar, een baardje, een grote glimlach. "Wow, wat leuk die vlechtjes," val ik met de deur in huis. Mark: "Dat komt eigenlijk door een boek dat ik heb gelezen, 'The Barefoot Dutchman', over een man die op blote voeten Australië doorkruist." De schrijver beweert dat een man één keer in zijn leven zijn haar moet laten groeien. Als Mark dat leest, besluit hij direct om niet meer naar de kapper te gaan. Voorlopig dan. "Ik ben nou eenmaal een beetje anders dan anders," lacht hij. Als we de huiskamer binnenlopen, is het eerste dat me opvalt een grote marmottenkooi. In de uiterste hoek zitten twee piepkleine konijntjes tegen elkaar aangekropen. Ach, wat schattig. Ik smelt direct. "Het zijn weeskonijntjes," vertelt Mark. "De moeder is een paar weken geleden doodgereden." Hij en zijn vriendin Laura hebben ze toen maar in huis genomen. Meerdere keren per dag geven ze de beestjes via een pipet eten. En ja hoor, natuurlijk wil hij wel even met ze op de foto. Zie ze daar zitten, Flip & Moos bij hun stoere baasje op de schouders. Zo snel als ze kunnen zoeken ze elkaar weer op.
Omdat Laura aan tafel zit te werken, gaan we naar het tot 'mancave' omgebouwde schuurtje achter in de tuin. Ook dames zijn er overigens welkom. In het voorportaal staat een gigantische motor, blinkend opgepoetst. "Een BMW," glundert Mark. Daarnaast staat een kleiner exemplaar, die is van Laura. Sleutelen aan zijn motor en niet te vergeten aan zijn Kevers, is zijn grootste hobby. Een legergroen busje dat buiten staat geparkeerd, heeft hij zelf tot camper omgebouwd. Een man met twee rechterhanden kun je wel zeggen. Mark steekt de houtkachel aan en zet het dienblaadje met koffie en gevulde koeken op het tafeltje bij de zithoek. Gezellig. Al snel gutst het zweet me over het gezicht. De kachel gaat weer uit. Aan de muur hangt een zwartwit-foto van zijn opa van moederskant, geflankeerd door een zaag en een ouderwetse waterpas. "Mijn opa was ook timmerman. Ik heb hem alleen nooit gekend, hij was al overleden toen ik geboren werd." Ook Marks vader was timmerman. Dus het verbaast niemand dat ook Mark voor dit beroep kiest. Hij heeft zijn opleiding aan het Friesland College gevolgd. Een dag naar school, vier dagen werken. Vier jaar geleden is Mark voor zichzelf begonnen. Er is werk genoeg. Maar de vrijdag is heilig voor hem: die is gereserveerd voor zijn hobby's.
Mark is geboren in Hijum, maar op zijn elfde, na de scheiding van zijn ouders, is hij, samen met zijn moeder en twee jongere zusjes, naar het buitengebied van Hallum verhuisd. En nu woont hij er weer met Laura. Ze hebben elkaar veertien jaar geleden ontmoet op Ameland. Hij was er met een vriend op vakantie, zij werkte er in de horeca. En ja hoor: het was liefde op het eerste gezicht. "Zal ik nog even van jullie samen een foto maken?" vraag ik als ik op het punt sta weer afscheid te nemen. Dat mag. En dus leg ik een stralend stel vast, met op de achtergrond een poster over LOVE en DON'T LOOK BACK. Helaas niet voor in de krant.
