Mariska Hofman,
gewoon een bijzonder kind
(en soms ook bijzonder gewoon)
Tekst en foto's: Bauke Hofman
We schrijven 12 april 2001 ’s morgens om 4 uur.
Gerda stompt mij aan en zegt: “Nou, jouw vader krijgt een mooi cadeau.”
“Moeten we het daar nú over hebben?
Het is midden in de nacht…”
“Ja, maar volgens mij heb ik weeën...”
BOEM! Wakker!
Eén telefoontje en luttele minuten verder was de dokter er en werd het proces dat bevalling heet in gang gezet. Nog vóór 8 uur dezelfde ochtend werd Mariska geboren in het Sint Bonifatius Hospitaal in Leeuwarden.
Het vermoeden Down syndroom werd vrij snel uitgesproken door de dokter. Dat is dan zo’n moment dat duizend gedachten in enkele seconden door je hoofd flitsen. Laten we zeggen dat het toekomstbeeld wat je voor je kind had geschetst in rap tempo bijgesteld wordt. Gelukkig is er ook snel de aantrekkingskracht van dat prachtige kleine mensje dat er ook niet voor gekozen heeft 'anders' te zijn en je steun hard nodig zal hebben. Dit resulteerde in het onderstaande geboortekaartje.
Als ouder van een kind met Down wordt je de eerste dagen uitvoerig ingelicht over de mogelijke geestelijke en fysieke consequenties hiervan (het hebben van Down syndroom).
Van alle kinderen die met Down worden geboren, dat zijn er rond de 175 per jaar, heeft bijvoorbeeld de helft een hartafwijking. Ook krijgen ze vaker een auto-immuunziekte, die kans is rond zes keer hoger dan bij kinderen zonder Down.
Tel daarbij op de mogelijke oog-, oor- en luchtwegenproblemen et cetera en je krijgt een idee wat je allemaal te wachten staat.
Mariska ontsnapt niet aan haar deel van de aangekondigde problemen: leukemie, reuma, diabetes 1 en Hashimoto (schildklierafwijking). Ze overwint de leukemie op 2-jarige leeftijd en de andere ziektes, alle drie zogenaamde auto-immuun aandoeningen, krijgt ze gelukkig goed onder controle. Daarbuiten is ze eigenlijk zo gezond als een vis en ze ontwikkelt zich prima.
Zo gaat ze in Froubuurt gewoon naar de lagere school die ze tot en met groep 7, weliswaar in haar eigen tempo en met behulp van een extra juf, doorloopt voordat ze op 14-jarige leeftijd naar het voortgezet speciaal onderwijs gaat.
In die jaren brengt Mariska veel tijd door met haar eerste grote liefde: Enzo Knol. Enzo is een jongeman die elke dag een vlog (video) op YouTube plaatst waar alledaagse dingen met veel humor worden gefilmd en belicht. Maar liefst 2,7 miljoen abonnees kijken hier regelmatig naar.
Mariska is daar één van. Ze heeft de onderhand ruim 3000 filmpjes allemaal al meerdere malen gezien en zwijmelt weg bij het idee Enzo ooit in levende lijve te ontmoeten. Groot is dan ook de vreugde als ze op haar verjaardag een Meet & Greet met Enzo cadeau krijgt. Het wordt “de mooiste dag van m’n leven” aldus Mariska.
Naast Enzo is er een andere grote liefde, die voor muziek. Naast hedendaagse acts als Katy Perry en Ariana Grande luistert ze ook naar oudere bands als Queen, ABBA, Bon Jovi. Ze heeft een eigen Spotify account en maakt en onderhoudt daar haar eigen playlist, Mariska’s Best. Overal waar Mariska gaat en staat, er is altijd muziek. Tijdens het computeren, tijdens het sporten, ja zelfs onder de douche.
Ze bezoekt zo nu en dan concerten en festivals waar coverbands van vooral Queen favoriet zijn. Maar ook het hardere werk schuwt Mariska niet. Zo geniet ze op het metalfestival Into The Grave van de muziek, de mensen en een biertje.
Tijdens het laatste jaar van school moet Mariska op stage om zich te oriënteren op haar toekomst. Haar laatste stageplek is een schot in de roos: Eten In De Molen. Eten In De Molen is een instelling van de JP van den Bent stichting aan het Zuidvliet in Leeuwarden waar mensen met beperking kunnen werken in het restaurant De Molen (open van 10 tot 17 uur, een aanrader!) en/of in het atelier, De Makerij, waar al dan niet op bestelling leuke dingen worden gemaakt en gedaan.
Het klikte wederzijds zó goed dat Mariska meteen na haar 18e verjaardag de school vaarwel zegde en aan de slag ging Bij Eten In De Molen. Daar werkt ze nu nog steeds naar volle tevredenheid. Elke dinsdag en donderdag de hele dag in het atelier en op woensdags en vrijdags in het restaurant tot 12.30 en daarna weer in het atelier.
Laatst stond Mariska voor de spiegel en vroeg aan mem: “Mem, als mensen zien dat ik Down syndroom heb, hoe zien ze dat dan? Want ik zie het niet!” Dan kun je een heel verhaal ophangen over alle kenmerken en dergelijke, maar mem zei het volgende: "Sommige dingen zijn een beetje anders bij jou, maar dat is heel gewoon want die horen bij jou. Net zoals iemand die grote oren heeft, of een kromme neus. Jij hebt juist weer prachtige kleine oortjes en een mooi neusje. En zo heeft iedereen wel wat bijzonders. Dus een beetje bijzonder zijn is eigenlijk heel gewoon”. Dat vond Mariska eigenlijk wel heel mooi en ging verder met computeren. Opeens riep ze: "Mem, Enzo Knol heeft een blote konten-kin en is beroemd. Ik denk dat ik dan ook wel beroemd kan worden!” En na enig nadenken: ”Ik denk dat ik toch liever gewoon blijf.”
