25 De witte riger
De lucht is op ’t heden allermachtigst mooi. De son staat hest op ’t allerleegst en de lucht het alle kleuren blau die’tst maar bedinke kist. In dat paradys fan blau strook de witte riger weer foor ôns huus del.
Jaren sat op ’tselde plak ’n blauwe riger in de sloatswâl. Ant hij op ’n dâg niet meer weromkwam. Wat d’r fan him worren is, weet ik niet. Meskien is hij ferongelukt, meskien fan ouderdom sturven. Maar syn plakky in de sloatswâl bleef leeg.
Nou staat de witte riger der soa nou en dan. Ik had him al faker sien. Midden in ’t feld het hij ’n plakky bij ’n meertsy. At ik met ’t hondsy die kant út loop, flygt de riger op. Maar kinlik het de witte riger ’t plakky bij ôns foor in de sloat ontdekt. Hij het ’t even ânsien at syn grize soortgenoat al of niet weromkwam. En doe het hij die syn plakky overnommen.
As stikkyskriver lige je de boel soms bijnander. Maar wat ik nou fertel is storvenswaar. Ik sat te skriven en docht, ik sil even kike at de witte riger d’r ok staat. En jawis, hij ston halverwege de sloat rechtop in de wâl. Op syn faste plak. Hij wist dat ik over him skrive sou.
Hein Jaap Hilarides
heinjaaphilarides.nl