Jantje Visser-Wassenaar - Minnertsga
Als ik na wat omzwervingen bij het juiste adres in Minnertsga aanbel, wordt er open gedaan door een pittige verschijning: Jantje Visser, 62 lentes jong, een hip brilletje op haar neus en een brutaal punkpuntje in het korte zwarte haar. Hond Dex, een bruine bordercollie met blauwe ogen, kwispelt me vrolijk toe.
PORTRET IN WOORD & BEELD DOOR ELLEN FLORIS
De keukentafel baadt in het zonlicht. Met een grote mok koffie nemen we er plaats. Jantje legt de puzzel van Bildt.nu aan de kant. Heerlijk ontspannend vindt ze dat, puzzelen. Een kleurige herfstdoos staat in het licht te stralen: kalebassen, lampionnetjes, kastanjes, ze verzamelt ze en maakt er een mooi tafereel van. “Ik hou wel van de herfst, dan kan ik weer lekker fröbelen,” zegt ze. Jantje is graag met haar handen bezig. Zo heeft ze nu haar spijkerbroekenproject weer opgepakt. Oude spijkerbroeken verknipt ze tot repen. Met een reuzenhaaknaald maakt ze er een vloerkleed van. “Het is best zwaar, dus het duurt nog wel even voor hij af is.” Ze kan nog wel wat winters vooruit, dat is wel duidelijk. Ook heeft ze een luie stoel bekleed met aan elkaar genaaide stukken spijkerstof: “Het lievelingsplekje van Dex”, lacht ze.
Het is een close stel, Jantje en Dex. Ze zijn duidelijk gek op elkaar. Als Dex met het vrouwtje op de foto mag, kost het hem de grootste moeite om zich in te houden. Het liefst zou hij haar de hele dag knuffelen. En andersom ook. Dat zie je. “Dex is eigenlijk een beetje mijn kindje,” zegt Jantje later tijdens het gesprek. Want kinderen, of beter gezegd het gemis aan kinderen, loopt als een rode draad door haar leven. “Ik ervaar het echt als een groot verlies. Nog steeds.” Ze lacht, maar haar ogen lachen niet mee. Het verdriet is voelbaar. In de kamer hangt een foto waar haar zes oudtantezeggers op staan, de kleinkinderen van haar broer en zus. Ze heeft een goeie band met ze. De meeste wonen in de buurt en wippen regelmatig even aan. En allemaal komen ze langs op de verjaardag van ‘tante Jantje’. Dat is een groot geluk, dat beseft Jantje ook goed, maar ach, wat zou ze graag zelf kinderen hebben gehad. En kleinkinderen. Maar dat geluk is haar en haar man Sjoerd niet gegund. Ze vertelt over de moeilijke, zware jaren, alweer lang geleden nu, toen diverse IVF-pogingen niets opleverden. Vooral als ze niet lekker in haar vel zit, komt alles weer boven. “Het is een soort rouw waar je maar niet uit komt.”
Zelf komt Jantje uit een gezin met drie kinderen. Ze is de middelste. “Dat zijn de beste!” schatert ze. Ze is geboren en getogen in Wier. Tijdens de kermis in Pingjum ontmoette ze de Witmarsumer Sjoerd. Na hun huwelijk, nu alweer 36 jaar geleden, zijn ze in Minnertsga komen wonen. “Ik kende Minnertsga al wel, heb er jarenlang bij de majorettevereniging gezeten en later ook zelf nog les gegeven.” Ze laat een glossy foto zien waarop ze kortgerokt, met hoge majorettehoed op, uitdagend poseert. Dat waren nog eens tijden. Het leven lachte haar toe. Van het verdriet dat haar wachtte, weet ze dan nog niets.
Gelukkig heeft het leven ook veel moois te bieden voor Jantje. Ze werkt vier ochtenden per week als kassière bij Albert Heijn in Franeker en geniet van het contact met de klanten. Als vrijwilliger staat Jantje regelmatig achter de bar in het dorpshuis. Ze sport, ze wandelt, ze fietst. Ze drinkt een bakkie met vriendinnen. Maar het aller-, allerliefst omringt ze zich met haar achterneefjes en -nichtjes. Ze vervult haar rol als oudtante met verve. 'Tante Jantje': de liefste suikertante die je je maar kunt wensen.
