Dut is dat waar
Ik trakteer jim dus keer op ’n greep út ’t leven fan ’e ôflopen feertyn dagen, ferpakt in wize en halfwize woorden.
Op 'n woensdegoverdâg kwammen Piet en Waling, de ene in ’e sestig, de ândere in ’e tachtig, even bij my del. Wij konnen wel bútten sitte, want ’t waar brodzig. Waling wou niet in ’e son, dus satten wy in ’t skâd. Bier en berenburg, dat werk. De sterke maar wel ware ferhalen flogen over ’e tafel. Een gong over ’n fint die’t docht dat syn koelkast stikken waar. Hij had iislollys kocht, want die helpe tun ’e wêrmte en had se in ’e koelkast laid. Andere daags waar d’r nag maar ’n plassy kleverige smurry fan over en dus belde hij ’n monteur met ’e melding dat syn koelkast in ’e war waar. De monteur kwam, sâg alles an, docht ’n tel na en saai doe: ”Jou motte tena de lollys in ’t friesfak beware.”
Der hè wy as kammeraten och soa smout om gnezen. Ok kwam de fertelling ferbij over een die’t ’n rare matskudding maakt hadde. Hij waar met ’e fyts omnukt. Paaltsy. De ândere offens feul pyn fansels. Sels soafeul dat-y naar ’t sikenhuus most om kikys make te laten. ’t Daan bliken dat ’r ’n klain skeurtsy in ’t heupgewricht sat. Kalm an waar ’t adfys.
De stimming sat ’r in, maar de son skaafde kwiinskwâns hur licht bij. De lucht worde donkergriis en doe fielen d’r algau dikke druppen op ’e terrastegels. Nou binne wy niet fan sout, dus bleven wy sitten en stakken allegaar nag ’n peuky op. Maar doe’t ’t spatten traploas overgong in ’n serieuze Bildtse boi, besloaten wy in 'e huus te gaan en der hè wy de noflike uurtsys útsitten.
Ik korrespondeer al ’n mooi hut met ’n frommes in ’e Ferenigde Staten. Sij hyt Lorna en is ’n dochter fan ’n pakesêger fan Sibe Annes Keuning die’t in 1911, sonder ’n woord te sêgen, fan Weesp naar Amerika emigreerde. Hur hait besocht in 1976 Weesp om femilyleden op te sporen. Die soektocht het-y op 8 mm-films fastlaid. De beelden staan nou op ’t internet en jawel, wij sien ’n foorgevel fan ’n drogisterij met der in groate letters op de saaknaam Anno-Keuning B.V. Nou bin ik doende om út te soeken wie’t die Anno is.
In 1893 ferfoer Anne Martens Keuning fan Harlingen na Weesp, ônder de rook fan Amsterdam. Hij stamt in rechte lyn ôf fan Myntsy Jous die’t ’n Krottsy waar, maar him om 1720 hine Keuning noemde. Anne Martens Keuning is drie keer troud weest en worde feertyn keer hait. Fijf kines binne jong sturven maar over de taaien kinne je ’n boek skrive. Sibe Keuning, een fan ’e negen gong dus in 1911 stikem naar Amerika en ’n nasaat fan een fan ’e acht ston met ’e bek fol tannen doe’t ’n pakesêger fan Sibe in 1976 bij ’m op ’e stoep ston met ’t ferhaal over syn pake. Na 65 jaar waar ’t groate mistery binnen de femily Keuning in Weesp oplost. En nou 46 jaar later wil Lorna in Broeklin wete met wie’t hur hait praten het. Ik doen myn best.
Donderdegs gaan ik altyd na de Poiesz om fan alles en nag wat foor ’t weekeand in te slaan. Maar die offens regende ’t omraak en ’t fuur waar niet fan ’e lucht. Dan kinne je boienradar bekike om te roezen wanneer’t ’t droog worre sil. Niet dus. Ja, ’t sou om ’n uur as tien, elf wat droger worre. Dat ik met ’e regenjas an om boadskip. Doe’t ik ôfrekend had en met ’t wagentsy na búttenen sou, regende ’t nag en kwam ik Lou teugen die’t met syn wagentsy na binnen wou. En krekt as met Pyt en Waling, had ik ’m in weken niet sien, want ja, ôns kroechy is dicht. Dus tussen de druppen deur ontston ’n korte woordewisseling die’t niet korter weze kon.
”Hoe is ’t?”
”Ik sil snert make.”
Douwe Zwart