Sjoeke-Marije Wallendal
Ik wilde graag van deze docenten leren, was heel onzeker en raakte in een diep dal. Met mijn derde project besloot ik het dan maar helemaal op mijn manier te doen en me niks meer van die docenten aan te trekken, en dat werkte. Ik ben een doorzetter, dat werd me eens te meer duidelijk. Gelukkig deed ik tegelijkertijd een postgraduaat in Barcelona. Daar zit Teatro de los Sentidos en deze groep is gespecialiseerd in het ervaringstheater dat ik maak. Daar voelde ik me voor het eerst in de theaterwereld thuiskomen. Tot dan toe was ik altijd de vreemde eend in de bijt omdat het ervaringstheater nog zo onbekend was. Maar in Barcelona ontmoette ik gelijkgestemden van wie ik ook nog veel kon leren. Het was fantastisch.
"Ik ben een doorzetter"
Hoewel ik in Brussel woonde, werkte ik nog vaak in Friesland. Niet bepaald handig. Maar ik vond Brussel veel te leuk om er weg te gaan, tot spijt van mijn moeder, want die vond het maar niks dat ik zo ver weg zat.
Ik raakte ondertussen betrokken bij het project Marijke Muoi, onderdeel van Leeuwarden Culturele Hoofdstad en Jos Thie bood me aan dat ik de regie mocht doen. Wauw! Dat was de kans waar ik al jaren op wachtte en ik greep hem aan met beide handen. Eindelijk met een heel goed en heel groot team mogen werken, met een ruim budget én dan ook nog echt ervaringstheater mogen maken. Het werd een daverend succes, groter dan ik ooit had gedroomd: allemaal 5* recensies en 65 uitverkochte voorstellingen.
Theater is wel een heel onzeker vak. Het ene jaar zit je bomvol met projecten en het andere jaar is er ineens niks. Ik werd gek van die financiële onzekerheid en daarom begon ik in België aan nóg een studie. Ervarings- en lichaamsgerichte psychotherapie, waarbij je niet alleen maar in gesprek gaat met je cliënt, maar vooral vanuit lichaam en ervaring vertrekt. Het lichaam liegt nooit en vertelt veel, maar vaak zijn we verleerd er naar te luisteren. Het eerste weekend daar kwam ik nogal naïef aan met een notitieboek, denkend dat ik hier in de collegebank zou aanschuiven en erover zou leren. Maar o jee, ineens sliepen we met een groep in een slaapzaal (goed voor de groepsbinding, maar ik deed geen oog dicht), was er onaangekondigd geen koffie (schijnt gevoelens te onderdrukken, maar ik was zo verslaafd dat ik het hele weekend hoofpijn had) en moest ik een zweethut in (vijf uur lang hutje mutje met vijftien anderen in een kleine stikdonkere tent met gloeiende stenen, een prachtige ceremonie van 'natives' maar ik wist niet wat me overkwam). Ik vond het verschrikkelijk! Ik zou nooit meer teruggegaan zijn, ware het niet dat ik het opleidingsgeld al betaald had voor het hele jaar en dat was niet te restitueren. Gelukkig maar dat ik terugging, want ik heb daar een ongelooflijk waardevolle tijd gehad. Ik ben als persoon gegroeid en ik geloof dat ik er mijn huidige relatie aan te danken heb. Inmiddels heb ik deze studie bijna afgerond en begin ik nu mijn eigen praktijk, naast mijn theaterwerk.
In Brussel ontmoette ik ook mijn huidige partner, de liefde van mijn leven. Een hij dus, David genaamd. Het was snel duidelijk dat het helemaal paste tussen ons en we wilden beide kinderen. Gezien onze leeftijden (toen 35 en 40), lieten we er geen gras over groeien. Vanwege zijn werk verhuisden we naar Delfgauw in Nederland, en in twee jaar tijd kwamen er twee kinderen. Eerst Bièl Tjisse en daarna Sybe Oriol, twee zoons. Mijn vriend is Catalaans en dus hebben ze allebei een Catalaanse én een Friese naam. Hij praat Catalaans met hen en ik Fries, en op het kinderdagverblijf Nederlands en onderling spreken we Spaans of Engels: het is een meertalige boel hier! Mijn Friese roots zijn diep in mij geworteld, ik identificeer me eerder als Fries dan als Nederlander. Toch voel ik me goed als Fries om útens of Bilkert om ferens, die afstand past me wel en ik hoop ook dat ik qua werk wat meer een plek in de Randstad verover. Bijvoorbeeld met mijn nieuwe theatergezelschap: Maria Guerrera.
Met kinderen verandert je leven ingrijpend en alle cliché's zijn waar: het zijn tropenjaren, zeker in combinatie met werk en ambities. 'Maar je krijgt er zoveel voor terug' hoor je dan en ook dat is helemaal waar. Voor geen goud zou ik deze mannetjes willen missen. Bièl (2,5) is energiek, slim en ondernemend en 'eamelt' de hele dag door. Hij is helemaal gek van alles met wielen, maar vooral van trekkers. Vorig jaar nam beppe Nynke hem mee naar mijn omke Jan Andringa in de Westhoek, waar hij alle trekkers en heftrucks van dichtbij kon zien en hij mocht er zelfs even in zitten. Die nacht deed Bièl geen oog dicht, zoveel indruk had het gemaakt. Sybe Oriol (9 maanden) is lief en ook heel energiek en leergierig, hij kan sinds een paar weken al zitten en staan. Hij vliegt fanatiek op alles af wat Bièl in zijn handen heeft, en vice versa, en daar beginnen de problemen al...