18 ’n Bos poin
Ik klaag niet graag. Ik fyn dat wat trikky. Maar duskeer doen ik ’t dos.
De overhyd is fastlopen. As ’n ouwe rooimasine. De Ryksoverhyd, de provînsys en de gemeentes. In korte tiid had ik te maken met drie gefallen der’t de mesinery ferstopt raakt is. De boel is fastdraaid met poin.
Een: de anlêg fan de glâsfezelferbining. Dut plak is gelukkig te kort om ’t hele ferhaal te doen. Maar de meeste lezers op ’t Bildt sille ’t sels wel infulle kinne.
Twee: ik sat in de sjury fan ’n provinsjale, literêre priis. De útbetaling fan de fergoeding foor dat putsy as sjurylid duurt nou hest ’n jaar. Ik hew al fier keer opnij gegevens maild of formulieren infuld en opstuurd. Maar ik hew nag niet betaald kregen.
Drie: de anfraag fan ’n fergunning bij de gemeente. Ik weet niet hoefeul uren at ik der in sitten hew, maar die hew ik d’r foorlopig in ider gefal niet út. ’t Liket d’r op dat ’t goed ôflope sil, maar ik hou drie slagen om ’e êrm.
Ik saai al, ik skriif liever gyn klaagstikkys over befoorbeeld polityk. Ik hou ’t liever talig. Derom slút ik ôf met de woorden: ’t sil allegaar wel loslope.
Fast. Ik sil alleen eerst wel ’n bos poin út de mesine skeure motte.
Hein Jaap Hilarides