JAPKE POSTMA-HOEKSTRA - ST. ANNAPAROCHIE
"Hé, ben je ook een puzzelfan?” Op een plank op de eettafel liggen puzzelstukjes, sommige tot een randje aaneen gesmeed. Een 3D-puzzel zie ik, vol tropische vogels. Ik kijk er verlekkerd naar. "Wil je ‘m hebben?” vraagt Japke gelijk. "Hij is veel te moeilijk voor me met al die bewegende stukjes.” Daar zeg ik geen nee tegen.
SERIE PORTRETTEN IN WOORD & BEELD DOOR ELLEN FLORIS
Japke Postma, net 74 geworden, woont sinds vier jaar in een van de nieuwbouwwoningen die achter de ALDI in St.-Anne zijn verrezen. “Eindelijk gingen we nu zélf wonen in een huis van Wonen Noordwest Friesland”, lacht ze. “Mijn man Taeke heeft daar 36 jaar als schilder gewerkt.” Doordat Taeke ziek werd en al meer zorg nodig had, besloten ze, na er bijna vijftig jaar gewoond te hebben, hun huis aan de Nieuwebildtdijk te verruilen voor een woning in het dorp. Huisarts, winkels, zorg, alles is dichtbij. En als je niet meer zo mobiel bent, is dat wel zo makkelijk. Inmiddels is Taeke overleden en woont Japke er alleen.
De ruimte, de luchten, het lege landschap - die mist ze soms nog wel. Dan gaat ze even naar Zwarte Haan, in stilte genietend van het Wad. En van wat was. Ze laat een paar foto’s van de geul zien die ze kortgeleden heeft gemaakt. Lyrisch: “Mooi hè, dat blauw in de wolken”. Maar ze vindt het fijn wonen in haar nieuwe buurtje. Ze kent er veel mensen, iedere dag loopt ze wel een rondje in de wijk, al dan niet achter de rollator. Grinnikend: “De buren zullen wel denken: daar heb je de bonte hond weer, als ze me in mijn jas met stippen voorbij zien komen.” Ze is een paar dagen geleden door haar enkel gegaan, dus lopen zit er even niet in. “Maar ik heb gister wel 27 kilometer gefietst!” Ze beweegt sowieso veel: ze zwemt wekelijks haar baantjes met een paar vriendinnen en bij SWO gymnastiekt ze. En, niet onbelangrijk, ze doet ook aan hersengymnastiek. “Je moet in beweging blijven, ook hier in het koppie”, wijst ze naar haar voorhoofd. De kruiswoordpuzzels liggen op een stapeltje naast de eettafel, haar favoriete plekje in huis. Ze leest er iedere ochtend de krant, ze maakt er legpuzzels, ze handwerkt er graag, ze maakt er kaarten en ga zo maar door. ’s Avonds verhuist ze naar haar luie stoel om tv te kijken.
Japke, geboren en getogen in Nij Altoenae als middelste uit een gezin van vijf kinderen, was 18 toen ze Taeke ontmoette. Hij was huisschilder en woonde met zijn ouders aan de Nieuwebildtdijk. Zij was net klaar met school. In die tijd waren er geen dancings in de buurt (“Voor het café hadden we geen geld”), dus er werd flink op straat geflirt. Jongens en meiden liepen met zijn allen door de winkelstraat in St.-Anne te flaneren. “Als je iemand zag die je leuk vond, maakte je een praatje. En klikte het, dan werd je naar huis gebracht op de fiets.” Na hun trouwen gingen ze wonen in het ouderlijk huis van Taeke. Zijn ouders verhuisden naar het dorp. Al snel dienden Haaije en Minne zich aan, hun twee zoons. Toen de kinderen klein waren, is Japke lid geworden van de Passage, een christelijke vrouwenbond. Daar heeft ze in het bestuur gezeten en is er secretaris en penningmeester geweest. Daarnaast heeft ze nog veel ander vrijwilligerswerk gedaan: van bibliotheekmedewerker op de school van haar kinderen tot bloemen en fruit rondbrengen in het MCL. En alles wat daartussen zit.
Met het ouder worden - en de bijbehorende kwalen - merkt Japke wel dat haar wereldje kleiner wordt. En daar heeft ze soms best moeite mee. Maar ze probeert altijd de andere, betere, kant te zien. Positief te blijven. Want: "Ik ben gezond.” De volgende middag staat ze met een grote lach bij me voor de deur. In haar hand een ontbrekend puzzelstukje. Kijk, dát is Japke.
