Bianca de Gier: groeten uit Spanje
Bianca de Gier
Ronald en ik zijn allebei geboren en getogen in hartje Gouda, een mooie oude stad. We hebben er een heerlijke jeugd gehad. Lekker zwerven door de stad, maar ook was je heel snel op de fiets in de weilanden net buiten Gouda. Lekker ravotten in de natuur en slootje springen, vissen.
Toen ik naar de kunstacademie in Den Haag ging, zijn we daar gaan wonen. Na nog een aantal verhuizingen zijn we in 2000 op het Bildt beland. We zochten naar rust en ruimte. Die had je in de Randstad niet. De eerste jaren woonden we in de Altoenaestraat in Sint-Annaparochie. Omdat het naar onze zin nog wel wat rustiger kon, kwamen we in 2005 aan de Nieuwebildtdijk terecht.
We hebben al met al ruim 20 jaar op het Bildt gewoond. Dat zegt wel wat, het beviel ons supergoed! Gemoedelijkheid, buren die altijd voor elkaar klaar staan, elkaar gedag zeggen op straat, heerlijk.
Zo gingen we een keer met de boot door de vaart richting de Oudebildtdijk waar mijn broer woont. ‘s Avonds moesten we weer terug in het donker, dat was al lastig. Maar het werd ook nog eens heel slecht weer en het ging onweren. Spannend! Halverwege hield de boot het voor gezien en onze lieve buurman Anne, redder in nood, is ons komen ophalen. Een andere buurman, Kees, heeft de volgende dag de boot uit het water gesleept. Geweldig toch!
Ik heb met mijn bedrijfje Arthouse, waar ik teken- en schildercursussen gaf, heel veel mensen voorbij zien komen, dat was echt leuk. Maar op een punt is het ook genoeg en tijd voor nog iets nieuws in het leven, het is toch al zo kort! Mochten we onverhoopt toch weer naar Nederland teruggaan (wat beslist niet de bedoeling is) dan kiezen we zeker allebei weer voor het Bildt.
Eind april 2021, nu precies een jaar geleden, zijn we naar Spanje verhuisd. Na een paar jaar zoeken hebben we in de zomer van 2018 onze droomplek gevonden en gekocht. Onze eigen berg met daarop een woning, een grote olijfplantage, een oude casita (klein huisje waar vroeger de boer sliep in de periode dat hij op het land werkte), een ruïne en een super-uitzicht op de Ebro Delta en de Middellandse zee. Atrapasueños, Spaans voor Dromenvanger, leek ons wel een passende naam. Aan het huis hebben we een veranda gebouwd, zodat we buiten kunnen koken en met een wijntje op de loungebank van het uitzicht kunnen genieten! En de casita willen we omtoveren tot een B&B.
Atrapasueños ligt in Zuid-Catalonië in de uitlopers van het beschermde natuurgebied Serres de Cardo-el Boix. Het valt onder het grondgebied van de stad Tortosa. De ligging is heel rustig. De natuur is prachtig, vooral veel olijfplantages en ruig gebergte op de achtergrond.
Missen doen we niet echt iets… Misschien wat kleine dingen als sneupen bij de Kringloopwinkel (en stapels boeken wegslepen) en taart en gebak. Die hebben we in Catalonië nog niet gevonden, helaas. In Nederland zijn de gebakjes een stuk lekkerder.
We leiden hier een totaal ander leven dan in Nederland, maar dat was ook de bedoeling. We wonen een stuk kleiner dan aan de dijk, maar hebben drie hectare olijfplantage bij het huis. We zijn bijna iedere dag buiten aan het werk: snoeien, terrasmuren herstellen, snoeiafval verbranden enz. En dat is heerlijk. Het klimaat was een belangrijke reden om te emigreren. We wonen in ‘buitengebied' en leven off-grid: zonnepanelen voor het licht, gasflessen voor het warm water en een watertank om regenwater op te vangen. Hierdoor kunnen we leven van weinig. De groentetuin is nog in wording. Zoveel mogelijk zelfvoorzienend zijn is ons doel. (Onze website: www.finca-atrapasuenos.com)
