Djoke Hoogterp,
1960, Oasthoek
Bildtse vrouwen (3)
Mijn ouders hadden een gemengd boerenbedrijf an 'e Ouwedyk in de Oasthoek en sinds 11-11-1991 wonen Watze en ik bij ons akkerbouwbedrijf in Ouwe-Syl. Dan kun je wel zeggen dat ik een echte Bildtse vrouw ben. Het enige wat dat misschien tegenspreekt: mijn moeder is een Friezin.
Als je hier opgroeit weet je wat fietsen is, zeker als je op de fiets vanuit de Oasthoek naar de RSG in Leeuwarden moest. Ging liever niet met de bus die voor mijn gevoel vol zat met naar rook stinkende mensen en meestal beslagen ramen had. Ben altijd blijven fietsen want dan zie je veel meer van de omgeving. Het mooiste vind ik nu de Langeafstand Fietsroutes. Dan fiets je door heel Nederland. Eigenlijk wil ik het traject van Middelburg naar huis nog doen. Ook met onze kinderen, Marrit en Jelmer, ging ik vroeger wel op fietsvakantie met een tentje in de aanhanger. Dan deden we bijvoorbeeld het rondje IJsselmeer. Eén keer zijn we totaal verregend in de bossen van Norg. Toen heeft Watze ons uiteindelijk met de paardentrailer opgehaald.
Ben sowieso niet zo van het bos, wil graag ruimte. Nog een bewijs dat ik een echte Bildtse ben. In Groningen deed ik de studie voor botanisch analist, maar ging elk weekend naar huis, waar ik dan bijna meteen naar de 'seedyk' liep. 't Landskap, de rúmte en altiten de mooie luchten.
Niet dat ik weinig van de wereld heb gezien. We waren o.a. in Nieuw-Zeeland, Australië, Zuid-Afrika, Rusland, Slowakije, Kaap Verdië en Marokko. Anders dan het beeld van veel mensen troffen we overal aardige mensen. Ook de landschappen en de bijzondere geuren waren mooi om mee te maken. Dat is ook dankzij de aardappel die ik in een proces van 15 jaar ontwikkeld heb; de Sunita, oftewel de Ouwesylster. Dan kom je dus in landen waar ze onze pootaardappel verbouwen. Maar ook hier in Nederland is het altijd weer bijzonder als je de Sunita in de winkel ziet liggen.
Uiteindelijk ben ik het gelukkigst als het mijn dierbaren goed gaat en in mijn eigen tuin. De rust, de ruimte, de hazen, de reeën die je vlakbij weet, de vogels en lekker op mezelf zijn. Dan zoek ik veel dingen uit, zoals een andere manier van bodemgebruik en ga daarmee experimenteren. Hoe we met eten omgaan houdt me sowieso bezig. Daarom zet ik me ook in voor het voedselbos, de buurtmarkt, streekproducten en de Froubuurtster Môln.
Eerlijk gezegd ben ik niet altijd een positivo. Ik maak me best zorgen over hoe we met elkaar en de aarde omgaan, het klimaat en nu ook over de oorlog. Daar ben ik veel mee bezig, maar aan de andere kant kan ik ook genieten hoor; van het voorjaar, nieuwe dingen leren en nieuwe dingen ontdekken. Mijn motto is: nieuwsgierig blijven is blijven leven.