BOWE ROODBERGEN - NIEUWEBILDTDIJK
Daar zitten we dan. Allebei positief getest. Corona in huize Elbow. Het interview dat ik vandaag met Dita Onnes van de Waddenboerderij zou hebben, moet ik helaas afzeggen. Wat nu? Ik kijk Bowe eens aan: "Heb jij een idee?" Even is het stil, dan: “Waarom interview je mij niet gewoon?”
SERIE BILDTSE PORTRETTEN DOOR ELLEN FLORIS
Wat een goed idee! Maar ook een beetje raar, want ja, ik ken ‘m ondertussen wel natuurlijk. We zijn al bijna 28 jaar samen. Een beetje onwennig gaan we tegenover elkaar aan tafel zitten. Ik met mijn schriftje voor me, Bowe op zijn praatstoel blijkt al snel. Als ik hem wijs op een winterkoninkje dat buiten rondhipt, pakt hij de verrekijker er direct bij. Hij is gek op vogels en een natuurmens in hart en nieren. "Wat ik het mooie vind aan het wonen hier aan het Wad is dat we de seizoenen zo beleven”, zegt hij. Over de stormen waar we afgelopen dagen in drievoud op werden getrakteerd is hij wat minder enthousiast: "Al die dingen die kapot kunnen gaan”, zucht hij. Hij bekent wel een aantal angstige uurtjes te hebben doorgemaakt. En dan die wind, dat lawaai… Gelukkig viel de schade mee. Maar de lente kan hem niet snel genoeg beginnen. Zodra het kan is Bowe op zijn knietjes in de tuin te vinden. "Dan ben ik helemaal weg.” De eerste opruimronde zit er al op en de nestkastjes hangen al. Ook de eendenkorven zijn klaar voor gebruik.
Als rasechte Grouster zat die liefde voor de natuur er al vroeg in bij Bowe (68). Als kind ging hij vaak met zijn heit en pake het land in om eieren te zoeken. En lange, warme zomers bracht hij op het water door, samen met zijn ouders en jongere zus Janny. Zijn zeilbootje werd dan op sleeptouw genomen door het kruisertje van zijn ouders. "In zo'n Akkrumerjeugdjol heb ik mezelf leren zeilen, de AJ-29.” Zijn ogen glimmen bij de herinnering. Later is hij nog een tijdje zeilinstructeur geweest. Bowe is nog steeds gek op zeilen, maar doet het helaas veel te weinig. "Mijn vrouw houdt niet van zeilen, die gaat liever met de camper weg”, grijnst hij.
En verder heeft hij gewoon een druk leven, ook als pensionado. Hij heeft jarenlang als psychiatrisch verpleegkundige bij de GGZ in Franeker gewerkt en daarnaast is hij vaak op zijn atelier bezig met het maken van lichtobjecten en geometrisch-abstracte kunst. Ik vind zijn werk heel bijzonder, snap niet hoe hij het maakt en verzint, wat een perfectionisme. Als kind was hij altijd aan het fröbelen en knutselen, eigenlijk doet hij dat nog steeds, hij wordt er blij van. Kunst is zijn passie. En de tuin natuurlijk. En de vogels. En…
Toen we elkaar in 1994 ontmoetten, gewoon in een kroeg in Groningen waar we toen woonden, bleken we allebei te fotograferen, Bowe in zwartwit, ik in kleur. Het begon met een biertje en eindigde met een gezamenlijk kunstatelier aan de Friese Waddenkust. "Weet je nog, die man die we tegenkwamen tijdens ons eerste fietstochtje over het Groninger platteland?” vraagt Bowe me. En of ik dat nog weet. Hij nodigde ons uit om een kijkje in zijn net verbouwde huis te komen nemen. Veel licht en een hele grote tuin. En waar je ook keek: ruimte, stilte. We wisten het direct: dit willen we ook! Een paar jaar later hebben we die droom gerealiseerd. Mét een plek om onze kunst te laten zien: Atelier Elbow. Bowe: "Onze ontmoeting is de stimulans geweest om serieus met kunst verder te gaan.”
Dat heeft ie mooi gezegd. Maar nu eerst maar eens lekker op de bank met een boek en een bakkie. En onder een dekentje uitzieken, dromend over de lente en de vogeltjes en de knietjes in de tuin. Volgende keer een interview met Dita Onnes van de Waddenboerderij. Beloofd!
