Boester

Pyt Keizer sou om ’n boesterprik na Luwt. Ik most ok altyd nag soa’n prikky hewwe, dat ik kon mooi met ’m rije. Ik rais - môndkappys of niet - niet met ’e bus. At je syk worre wille, motte je in ’n bus sitten gaan.

Froeger gong ik as jonky winterdâgs in soa’n bomfolle Frambus na skoal in Luwt. Ik stapte op ’e Prúlhoek op. De basillen dropen met miljoenen t’ngelyk, in slierten, as sâg ik brede revieren traag deur onaindig laaglând gaan, bij de rútten del en dan waar ik drok doende om met ’e êrmtak ’n rondsy te maken in ’e dikke laag kondîns, want soa kon ik sien hoe feer at ’e bus opskoaten waar. Ik wou maar een ding: soa gau mooglik út dat smirge ding! Raize met ’t openbaar ferfoer waar doe doadeenfoudig levensgefaarlik. Is ’t ’n wonder dat ik altyd ferkouwen waar in ’e winter? Dat kwam niet fan ’t weer, dat kwam fan die ongesonde bussen der’t ’t halve Bildt in sat te snútten en te snotteren, te prústen en te rochelen. Werom waar sok ferfoer niet bij wet ferboaden? Kinne jim nagaan dat ik och soa blij waar dat ik met Pyt rije kon.

Op ’e lêste dâg fan jannewary tuften wy na de faksinasylekasy in ’t WTC-Ekspo an ’e Heliconweg. Pyt parkeerde lukraak. D’r waar plak genog. ’t Waar niet drok. ’n Man met ’n loocho op syn jassy wees ôns na de ingang om ’e hoek. ’t Woei dat ’t rookte. In ’n groate hal waar ’t wynstil. ’n Fryndlike GGD-man ontfong ôns. Hij stelde eerst wat fragen en derna laai-y út dat wij ôns eerst inskrive late mosten en wachte mosten in ’e rij foor een fan dik twintig hokkys. Groene lampys gâven an dat ’r maar ’n stikminnig in gebrúk waren. Wij koazen de kortste rij. ’t Waar ’n rij fan niks: een lang frommes ston te praten met ’n jonge GGD-metwerkster en Pyt en ik sloaten an op ânderhalve meter.

’t Waar koud in ’e groate hal. En ongesellig en ’t waar ok stil op wat gemurmel na. De floer waar fan beton, ok koud. De GGD-metwerkster sat an ’n bero in ’n plestiken kebine met der rechts fan ’n deurgang na de aigenlike prikrúmte. Sij praatte fia ’n mikrefoantsy en ’n luudsprekertsy met ’t lange frommes dat ’n jaar of feertig waar. Se had ’n pjukkerig prúkky haar, waar niet moadieus in ’e kleren en had och soa groate skoenen an. Se praatte met lege niketinestim en se waar drok: se wiigde fan ’e ene poat op ’e ândere en met hur êrms imiteerde se ’n onhandige dirigint die’t halfweg in ’e fijfde fan Beethoven sat.

Ut feul bússen toverde ik alfast myn idintiteitskaart tefoorskyn met ’n gesondensferklaring, ’n bewiis dat ik in april en july fleden jaar in ’t Raadhuus, ’t ouwe gemeentehuus bij dokter prikt bin en ’e QR-koade op pepier. En nag altyd ston ’t lange frommes met kromme rûg drok in ’t mikrefoantsy te praten. An ’e útdrukking fan ’t gesicht achter ’t plestyk sâg ik dat ’e slanke êrms de woorden niet dúdlikker maakten. De fingers fan ’e jonge GGD-metwerkster dânsten nag maar ’s over ’e toetsen fan ’e kompjoeter. ’t Kalfde swaar, dat waar dúdlik. Pyt draaide ’m om en saai tun mij: ”’t Is niet drok, maar ’t awweseert niks.”

’t Lange frommes doude nag meer papperassen deur ’n gleuf in ’t plestyk en ’e metwerkster bekeek die bedinklik. Doe kwam fan ’e prikrúmte út weg ’n ândere frou die’t hur in ’e pepieren ferdiepte en sij gong sonder draadsys in gesprek met ’e lange lijs. ’t Leken wel ’n teekrânsy, maar ik lo’ niet dat se ’t eens waren. De ândere frou ferdween nageraden. ’t Frommes met lingte gong nou in ’e kebine staan om te kiken wat ’r op ’t kompjoeterskerm te sien waar. Sij raamde derdeur met hun lange linkerskoen ’n stroomdraad los die’t foeding gâf an ’t groene lampy boven op ’e kebine. ’t Knipperde ferfaarlik, as waar d’r alarm. Ik skrok, want in ’n flits fersâg ik kortslútting met doofde lampen en alle kompjoeterskerms op swart. ’n Ramp! Wij souwen niet foor ’t wêrm eten thús weze. ’t Lampy knip-knip-knipperde, maar… gong gelukkig weer an. De skrik gong traploas over in ’n glimlach. Ik kon sels ’t gnizen maar moeilik ônderdrukke. ’t Had in ’e holle hal indruk maakt. Maat 44 maakte hur niet drok om ’e draad. Na feul fieren en fijven nokte de lange ferskining ainlik ôf richting de prikrúmte achter de kebine. Gelukkig hè wy hur niet weer sien.

Doe waar Pyt an 'e beurt, maar niet dan nadat-y eerst soa fetsoenlik waar om 't snoer weer teplak te hangen. Hij waar soamaar klaar met 'e inskriving en ik ok. De prik sels duurde maar een tel.


Douwe Zwart