Op zoek naar de verrassing De Hippie Trail van Sjoerd Niels en Hanneke
Na een reis van drie maanden met een busje door Europa, begonnen we op 8 oktober (ditmaal zonder busje) aan hetgeen we al jaren voor ogen hadden: een reis per bus en trein naar India! Een trip die vooraf gekenmerkt wordt door veel historie, temperaturen van ver onder nul tot boven de 30 graden en van heel wat verschillende landschappen, culturen en keukens. Heel wat te ontdekken dus en hoe kan dat nou beter dan over land te reizen?
Verwarring in West-Turkije
Een nachttrein naar Wenen, twee nachtjes feest in Boedapest en drie dagen vooral veel regen in Boekarest kwamen we aan in Turkije, waar we van plan waren om in ieder geval een maand te verblijven. In de eerste plaats omdat het reizen per openbaar vervoer niet erg snel gaat en daarnaast omdat het land qua lengte vergelijkbaar is met een trip van Nederland naar Zuid-Spanje. Eenmaal aangekomen in Istanboel bleek al snel dat de gemiddelde hoeveelheid thee per dag flink omhoog werd geschroefd, overigens samen met de gemiddelde hoeveelheid suiker. Waar we het idee hadden om vrij snel weer door te reizen, bleven we uiteindelijk een week in de stad die op twee continenten ligt. Een schema hadden we toch niet, dus geen man overboord.
Wat in Istanboel direct opviel waren de blauwe ronde 'ogen' waar Turken veel waarde aan hechten. Boven de deur, aan de sleutelhanger, op de tafel.. overal waren ze te vinden. Na wat research bleek dit het 'oog van Medusa' te zijn, iets wat bescherming biedt tegen kwade geesten en ongeluk. Turken zijn erg gelovig op dit gebied, iets wat dus erg zichtbaar is in de openbare ruimte. Ook qua gebruiken was het in de eerste week nogal even wennen. Zo groeten veel Turken elkaar door elkaar met de hoofden kort aan te raken, wrijven ze in de handen als iets niet mogelijk is en klikken ze met de tong en draaien ze met de ogen naar boven als ze 'nee' bedoelen. Dit al zorgde, zeker in de eerste weken, voor heel wat hilarische misverstanden.
Na een weekje genoten te hebben van de highlights van de wereldstad die Istanbul is, uitvoerige Turkse ontbijtjes en prachtige natuur nabij de stad, hebben we de reis hervat. In West-Turkije zijn er veel culturele en historische overblijfselen, zoals Gallipoli (waar Churchill door de Turken verslagen is) en oude Griekse ruïnes (Efes). Erg indrukwekkend, maar waar wij nog meer van onder de indruk waren was de 'Lycian Way'. Dit is een wandeltocht van rond de 500 kilometer door de bergen langs de kustlijn van Zuid-Turkije. We hebben een aantal etappes hiervan afgelegd, wat, iets wat voor mensen die van wandelen houden een prachtige uitdaging is. Je slaapt in een tentje, ziet adembenemende natuur en komt erg veel medewandelaars tegen. Een soort Jabikspaad door de bergen dus!
Een warm welkom in Koerdistan
Turkije kan eigenlijk gezien worden als twee verschillende landen in één. Dit heeft te maken met de aanwezigheid van veel Koerden in het oostelijk deel, die zelf hun eigen taal en cultuur hebben. Het enige wat ze niet hebben is een eigen land, iets wat in de zeer recente toekomst nogal voor wat frictie heeft gezorgd in onder meer aanslagen door de PKK (de Koerdische militie) of aanvallen van de Turkse regering (onlangs nog in Diyarbakir). Een erg bewogen en interessant deel van Turkije dus om eens te bezoeken, zo dachten we. Iets waar we achteraf gezien zeker geen spijt van kregen.
Na het wandelavontuur in de bergen zijn we via Antalya (de welbekende all-inclusive stad, los hiervan overigens ontzettend leuk) verder gereisd naar Mersin, waar het oostelijk deel van Turkije begint omdat hier al groepen Koerden wonen. Iets wat we ook direct opmerken in de gesprekken met mensen, gezien hier vrijwel niemand meer Engels spreekt. Een goede reden voor ons dus om onze geleerde Turkse woordjes dan daadwerkelijk te praktiseren.
