REINA BRAAKSMA - ST.-JACOBIPAROCHIE
Op zoek naar DE-kopjes op Marktplaats ontdekte ik dat er in St.-Jacobiparochie iemand woonde die er flink wat in de aanbieding had. De deal was snel gemaakt en toen ik de kopjes ophaalde werd de deur opengedaan door een vrolijke, sprankelende verschijning: Reina Braaksma.
SERIE BILDTSE PORTRETTEN DOOR ELLEN FLORIS
Binnen no-time stonden we daar aan de deur te kletsen alsof we elkaar al jaren kenden. Het idee om haar te interviewen voor deze rubriek was geboren. En ze zei gelijk JA. Een paar weken later sta ik weer bij haar voor de deur. Reina woont, samen met haar man Eelco en vijftienjarige zoon Sicco, in een prachtig oud pand op de hoek van de Gijsbert van Swietenstraat en de doorgaande weg naar Minnertsga. Een mooie tuin rondom het huis is gehuld in winterdracht. Zie ik daar de eerste sneeuwklokjes? In de keuken ligt poes Purk tevreden te spinnen in de oudpapierdoos. Het is er behaaglijk warm. We installeren ons in de kamer aan een grote, houten eettafel waarop even later de koffie in rode kopjes met witte stippen staat te dampen. De krakelingen liggen er op een rood bordje met witte stippen naast. Reina lacht: “Mijn nieuwste verzameling.”
Dat Reina een echte verzamelaar is, is me al snel duidelijk. Ze sneupt kringloopwinkels en Marktplaats af, op zoek naar leuke hebbedingetjes die, zo blijkt, vrijwel altijd in nieuwe verzamelingen uitmonden. Ik kijk mijn ogen uit. Op de vensterbank staat een grappig kastje vol miniatuur muziekinstrumenten. In de servieskast naast de tafel ontwaar ik weckflessen in vele soorten en maten. Ah, een weckflessenverzameling! Maar al deze weckflessen zijn weer gevuld met andere verzamelingen: sleutels, kralen, knopen, ijsstokjes, dobbelstenen met letters etc. etc. En het zijn niet zomaar verzamelingen, ze moeten wel een doel dienen. Zo gebruikt Reina de letterblokjes om woorden of zinnetjes van te maken, afhankelijk van een thema of het seizoen. De sleutels buigt ze om tot haken voor het sleutelbord in de bijkeuken. Maar ondanks de vele verzamelingen is het bepaald geen uitdragerij in huize Braaksma. Het is gezellig en opgeruimd. Maar ooit nog eens verhuizen? “Ik moet er niet aan denken”, zucht ze.
Reina, meisjesnaam Van der Zee, is 48 jaar geleden geboren aan de Kadal, een lange, rechte weg die vanuit St.-Jacobiparochie naar de Oudebildtdijk loopt. Ze groeide er op met twee oudere zussen. Rond haar 18e ging ze in Leeuwarden op kamers wonen. Dagelijks reisde ze op en neer naar Groningen, waar ze de studie Voeding & Marketing volgde. De weekenden bracht ze op het Bildt door. Daar ontmoette ze in Nij Altoenae op het Boerenlullenfeest (u leest het goed) Eelco, met wie ze later verkering kreeg. Eelco was - en is - bassist in de Bildtse Southern-rockband JakeDogs. Ze gingen samenwonen op een flatje in Leeuwarden. Geen fijne plek, vertelt Reina, ze miste de ruimte. Haar vader attendeerde hen op het huis waar ze, nu al 26 jaar, wonen. Weer terug naar haar roots dus. Ze wordt blij van de ruimte en de rust hier.
Na jarenlang bij de studentenadministratie op een scholengemeenschap in Leeuwarden te hebben gewerkt, besloot Reina het roer om te gooien. Het werk maakte haar niet meer gelukkig. Ze wilde eerst een jaar vrij nemen, gewoon de dingen doen waar ze zin in had. Daarna zou ze wel weer verder zien. Maar corona besloot anders. Ze werd gevraagd om tijdelijk bij Veiligheidsregio Fryslân te komen werken, daar hadden ze dringend mensen nodig, juist vanwege de corona-uitbraak. Ze doet daar de salarisadministratie en heeft het naar haar zin. Maar eind maart eindigt dit contract. Ze kijkt er naar uit: haar geplande jaar ‘nietsdoen' staat nu echt voor de deur. Ze heeft er zin in.
