Op zoek naar de verrassing
De Hippie Trail van Sjoerd Niels de Vries en Hanneke Vermue
De liefde voor reizen zat er bij ons van kleins af aan in. Toen ik, Sjoerd Niels, nog een jongetje van een jaar of tien was, heb ik eens meegedaan aan de Bildtse verhalenwedstrijd. In deze wedstrijd werden kinderen van alle scholen in het Bildt aangemoedigd om een verhaal te schrijven over een onderwerp dat hen aansprak. In mijn geval moest dit onderwerp wel een reis over de wereld worden. In dit verhaal ging de hoofdpersoon, ikzelf, een trip maken waar ik van alles beleefde van Hawaï tot Australië, van de Zuidpool tot Noorwegen. Toen droomde ik al van reizen. Maar een half jaar vrij krijgen in groep zeven werd hem niet, dus ben ik verder gaan dromen tot ik iets ouder was.
Bij Hanneke en mij zit reizen in ons bloed. Het idee van de vrijheid van de wereld die voor je ligt en het niet weten waar je een dag later wakker wordt, is een reden voor ons om de backpack weer af te stoffen en (letterlijk) te zien waar het schip strandt. Of dit nu in Nederland is of ergens aan de andere kant van de aardbol, het idee blijft hetzelfde: de verrassing viert hoogtij. De verrassing van het uitzicht tijdens je lunch, de verrassing van de verhalen die gedeeld worden, maar ook de verrassing wat er allemaal mis zal gaan.
Hippie Trail
Drie jaar geleden kwamen we op het idee om de Hippie Trail te gaan doen. De reden dat we de Hippie Trail hebben uitgekozen, is dat deze trip tot de verbeelding spreekt. Het geeft direct het gevoel dat je naar verre exotische plekken gaat waar de verrassing op je wacht. Ook een tocht vol vragen: lukt het immers om over land op de bestemming te geraken, hoe zit het met de coronasituatie en misschien wel het belangrijkste, hoeveel kilo vallen we af door een eventuele 'Delhi-belly' (voedselvergiftiging door Indisch eten)?
Begin mei 2021 hebben we toch de stap gemaakt om onze baan op te zeggen en onze droom in vervulling te laten gaan. Maar aangezien de coronasituatie nog precair was in die tijd (Iran en India waren nog niet open voor toeristen), moesten we in alternatieven denken. En zo zaten we ineens in een Peugeot J7 busje in Montenegro.
Europa in een notendop
Het eerste deel van de reis begon al in 2020 met de aankoop van ons Peugeot busje (uit 1975). Iets wat de cirkel voor mij, Sjoerd Niels, weer rond maakt, gezien pake op de Kadal in Sint-Jacobiparochie jarenlang een Peugeot garage had. Alsof het zo had moeten zijn…
Deze bus zijn we bij Hannekes vader in de schuur om gaan bouwen tot camper. Iets waar we alle tijd voor hadden, er was immers vrij weinig te doen in de tijd van de lock down. Een jaar later was de bus klaar voor vertrek en zijn we onze trip door Europa gestart. Een soort Europese hippietrail 1.0, zo zagen we het zelf.
Uiteindelijk zijn we via Frankrijk en Spanje met de boot naar Sardinië gegaan, om daarna in Zuid-Italië te belanden. Vanaf Bari hebben we vervolgens de boot naar Montenegro gepakt. Waar we op de boot echter pas achter kwamen, is dat Montenegro letterlijk zwarte berg betekent. We zagen de kustlijn opdoemen vanuit de verte en kregen toch even buikpijn van het bergachtige landschap. Kon ons busje dit aan? Kort antwoord: ja, al vloog-ie wel bijna in de brand (maar: avontuur!) Vanuit Montenegro zijn we vervolgens via Servië (waar we onder andere het trompetfestival Guca hebben meegepakt) naar Hongarije gereisd, om via Slovenië naar Polen te gaan. Omdat het weer in augustus wat minder werd, zijn we tenslotte via Tsjechië en Duitsland weer naar Nederland gegaan. Vol trots kunnen we dan ook zeggen dat, na meer dan 5500 km Europa, het busje ons weer veilig thuis heeft gebracht (een paar technische mankementjes daargelaten, 't blijft een oud beestje). Het eerste avontuur zat erop.
