Papegaaiduiker - Fratercula arctica
CHRISJE VAN EK, MARINEBIOLOOG
Hij zat in het schuim op het strand: een verkleumde papegaaiduiker. Een bevriende gids op Texel vond hem begin december en bracht de vogel naar Ecomare. Een papegaaiduiker is een bijzondere gast in de opvang.
De papegaaiduiker werd meteen in een zogenaamd drooghok geplaatst en onder een warmtelamp gehouden. Naast uitputtingsverschijnselen was zijn verenkleed niet meer waterdicht en het koude zeewater kon tot op zijn huid komen.
Op basis van zijn gewicht, gedrag en bloedwaardes bepaalden de dierverzorgers wanneer hij een wasbeurt kon doorstaan. Na de wasbeurt is de vogel zich gaan poetsen en kreeg hij zijn verenkleed weer waterdicht. De gids appte: "Hij doet het nog. Lekker opgewarmd, voeding blijft er goed in, bloedwaardes wel slecht maar niet dramatisch."
Vermoedelijk was de vogel uit koers geraakt door de harde wind. Papegaaiduikers komen normaal gesproken niet aan land in Nederland. In deze tijd van het jaar verblijven ze sowieso constant op zee. Het zijn echte zeevogels, die alleen in het broedseizoen de kust opzoeken. Dat is dan niet op onze zandstranden, maar op rotskusten van noordelijke landen. In de winter worden ze iets vaker waargenomen langs de Nederlandse
kust, maar ook dan is het best uitzonderlijk er hier een te zien. Ze leven dan in hun eentje op open zee.
De kenmerkende kleurrijke snavel heeft de papegaaiduiker alleen in de broedtijd. In de winter ziet hij er heel anders uit. Wanneer ze visjes verzamelen voor hun jongen, duwen ze die met hun tong naar achter. Daar zitten haakjes aan de snavel, waarmee de visjes vast blijven zitten. Zo kunnen ze hun hele snavel vol visjes proppen.
Ruim twee weken later is de papegaaiduiker goed hersteld, geringd en klaar om te worden vrijgelaten. Daar gaat ‘ie weer…!
