NELLIE DIJKSTRA – VROUWENPAROCHIE/FROUBUURT
'Mens durf te leven!' Wat een leuke binnenkomer, die paars-geletterde-leus boven de voordeur van het huis van Nellie Dijkstra-Vroom (47) in Froubuurt. Nellie, een opvallende verschijning met vlinderbril en punkkapsel ('Mijn haar is mijn alles'), begroet me allerhartelijkst.
Serie Bildtse portretten door Ellen Floris
In de hal kijkt een levensgrote Betty Boop, een Amerikaans stripfiguurtje uit de jaren dertig van de vorige eeuw, me verleidelijk aan. Een sexy figuurtje, letterlijk en figuurlijk. En net als bij Nellie domineren de kleuren zwart en rood. Al snel blijkt dat dit haar lievelingskleuren zijn. Ze komen terug in de rest van het huis. Ik kijk mijn ogen uit. Geweldig, die muurschildering in de woonkamer met Marilyn Monroe en wow, zie ik daar een echte jukebox? Eentje uit de jaren vijftig? Ook een ouderwetse benzinepomp (rood natuurlijk) geeft de kamer een rock-‘n-roll-tintje.
En rock-‘n-roll, dat is helemaal haar stijl. De in Oudebildtzijl geboren Nellie sneupt graag rond bij de kringloop of op het Waterlooplein in Amsterdam. Op zoek naar aparte panty’s, korte rokjes, gekke hoedjes en wat dies meer zij. “Ik hou gewoon niet van standaard. Toen ik zestien was begon ik mijn eigen stijl te ontwikkelen.” Samen met haar man Marcel bezoekt ze al jaren rock-‘n-roll-weekendjes op Terschelling. Soms in speciale outfit, met petticoat en al. Maar liever gewoon als zichzelf: “Ik voel me dan toch teveel een poppetje.” Maar een rock-‘n-roller, dat is ze in hart en nieren.
Nellie en Marcel hebben ruim 25 jaar aan de Oudebildtdijk gewoond. Daar werden ook hun drie meiden geboren: de tweeling Anika en Amilia (25) en de inmiddels 21-jarige Carmen. Vorig jaar overleed de moeder van Marcel en kwam het huis in Froubuurt vrij. In augustus zijn ze hierheen verhuisd. Het is niet alleen het ouderlijk huis van Marcel, ook zijn grootouders hebben hier gewoond. Het kent dus een lange familiegeschiedenis. Nellie vindt het er heerlijk wonen, ze verheugt zich op de lente, dan kan ze bezig in de tuin. Die moet nog helemaal aangepakt worden. “Aan de Oudebildtdijk maakte ik met een mesje de tegels schoon, heerlijk relaxed,” lacht ze. Wat ze wel mist, zijn de wolkenluchten boven de zeedijk. Dat is toch anders hier, aan de doorgaande weg in Froubuurt.
Daar tegenover staat dat ze nu veel meer kanten op kan rennen. Want rennen, dat is haar grote passie. Solo, of samen met de Pink Ladies, een in roze outfit gestoken hardloopclubje uit de buurt, rent ze zo'n 2 à 3 keer per week. Met een vriendin heeft ze in september vorig jaar nog de halve marathon van Parijs gelopen. Dat was kicken. Ze droomt over een nieuwe marathon dit jaar. Tijdens het rennen maakt Nellie vaak foto's. Ook al een grote hobby van haar. Ze ziet veel moois voorbij komen, het licht dat door de bomen schijnt, een groepje paddenstoelen, noem maar op. Maar ze dwingt zichzelf om niet overal een foto van te maken. Lachend: "Iedereen moet altijd op me wachten.” Ze laat een paar prachtige natuurfoto's zien. Ik vraag haar waarom ze niet meer doet met haar creatieve talenten. Dat zou ze wel willen, bekent ze, maar ze voelt zich niet zelfverzekerd genoeg. Misschien ooit. Misschien nooit. Voorlopig heeft ze het druk zat. Veel mensen zullen Nellie wel eens getroffen hebben bij Primera in St.-Annaparochie. Daar werkt ze al vijftien jaar. Ze staat er achter de toonbank, altijd met rode lippen en een rode bloem in het haar. Maar ze doet ook de bestellingen en andere voorkomende werkzaamheden. "Ik ben altijd lekker bezig.” Ze geniet van het contact met de klanten, haalt er veel energie uit. Een wisselwerking over en weer. 'Mens durf te leven' – het zou zomaar de lijfspreuk van Nellie kunnen zijn!
