Inge Stedehouder - Nieuwebildtdijk - Nieuwebildtzijl
Het is nog vroeg als ik op een doordeweekse ochtend in december bij Inge Stedehouder aanbel. Buiten regent en waait het, binnen is het warm en gezellig. Inge (49) zit met haar 15-jarige dochter Eke aan de koffie. Man Klaas heeft net afscheid genomen, hij moet aan het werk. De poes-zonder-naam snort lui op de vensterbank.
Serie Bildtse portretten door Ellen Floris
Hond Rosco III, een Mechelse herder van bijna een jaar, komt even later, met moeite in toom gehouden door dochter Wietske (23), enthousiast aangesneld. Hij is de derde Rosco al in huize Tjepkema-Stedehouder, de eerste is ooit vernoemd naar de politieagent in Dukes of Hazard, legt Inge lachend uit. "Een van mijn favoriete series toen ik jong was.”
Inge is geboren in Sneek, maar opgegroeid in Terherne. Haar vader was er onderwijzer en oprichter van het Kameleondorp, een succesvolle toeristische attractie. Dertig jaar geleden ontmoette ze er Klaas in een café, hij was manager van ‘Gyn Gedonder’, een Bildtse band die daar optrad. De vlam sloeg gelijk in de pan. Om een lang verhaal kort te maken: ze gingen samenwonen in Oudebildtzijl, konden een paar jaar later het akkerbouwbedrijf van Germ, de vader van Klaas, overnemen en zo verhuisden ze naar hun stek aan de Nieuwebildtdijk. Ze zijn inmiddels de vierde generatie Tjepkema die hier woont. Dochter Wietske, nu studerend aan Van Hall, wordt de volgende generatie.
Inge houdt van de ruimte en de rust hier. In haar kielzog zijn haar ouders een jaar of zes geleden ook naar de Nieuwebildtdijk verhuisd. Ze hoort haar vader nog zeggen: “Wat moet je daar, het is er zo koud en het waait altijd.” Maar ook zij werden verliefd op het landschap en de luchten. Net als broer Menno, die nog weer een paar jaar later met zijn gezin deze kant op kwam. En rust, ja, dat kan Inge soms goed gebruiken. Ze is altijd bezig en altijd voor alles in, het enthousiasme spat ervan af. Maar sinds ze corona heeft gehad, moet ze meer op haar tellen passen. Ze was de eerste officiële coronapatiënt van de gemeente Waadhoeke (“De burgemeester belde nog om te vragen hoe het ging.”) en is flink ziek geweest. Na zes weken ging ze weer aan het werk als physician assistant (arts-assistent) bij huisartsenpraktijk Bögels. Maar de vermoeidheid bleef. Eind 2020 heeft ze een caravanplek gehuurd bij de Blikvaart. 'Mijn revalidatieplek.' Een jaar lang ging ze er regelmatig heen, even een paar uurtjes slapen na haar werk, af en toe een weekendje, lekker puzzelen en haken. “Even mijn rust vinden.” Ze laat een kleurrijk kleed zien dat ze er gehaakt heeft, allemaal losse lapjes aan elkaar. Trots: Mijn coronakleed.'
Naast haar 25-urige werkweek bij Bögels en het werk binnen het familiebedrijf, vindt Inge ook nog tijd voor haar schapenhobby, die ze samen met Eke en Wietske deelt. Een jaar of vier geleden kreeg Eke een woutertje cadeau, een door de moeder verstoten lam. Het werd met veel liefde in het gezin opgenomen. De kinderbox werd van zolder gehaald en in de kamer gezet. De nieuwe bewoner had het er prima naar zijn zin. Omdat ook een lammetje moet poepen en plassen, kreeg ie een pamper om. Wel zo makkelijk. Eke gaf het de fles en binnen de kortste keren liep het lam als een hondje achter haar aan. Binnen, buiten, het lam volgde haar overal. Inmiddels is de kudde flink uitgedijd: iets verderop langs de dijk grazen nu tien schapen. Moeder en dochters doen de verzorging samen. En in maart, als er lammetjes worden geboren, spelen ze voor vroedvrouw. Ze richten het kraamhok gezellig in met lampjes en maken er een echt lentefeestje van. En feestjes organiseren, daar is Inge dol op. Ze straalt, is altijd blij, haar enthousiasme is ook haar valkuil zegt ze, maar een ding is zeker: van het leven maakt ze één groot feest!
