Douwe Zwart
Douwe Zwart Jelke de Jager

Bildt.nou

O heden

De lêste keer dat ik wat foor ’e Bildtse Post skrive mocht, waar eand maai dut jaar. Doe waar ’t nag niet heeldal wis of’t ’e krant op 1 july 2021 ’t sjoernalistike loadsy lêge sou, maar de meeste dúmmen wezen wel in die richting, omdel dus. Ik houde reken met ’t sinken fan ’e Bildtse krant en skreef ’n onnoazel kort stikky. De kollum waar maar een sin lang, feerder kwam ik niet en dat hoefde ok niet, want dat ene sinnetsy saai genog: ”Stilte sait faak feul meer as perbere te sêgen dat al eerder said is en dat is alles wat ik sêge wil.”

Dat hadden myn beroemde, lêste BP-woorden weze motten, maar ja, de doe nag onsekere toekomst fan ’t weekblâd gooide roet in ’t eten en dat smaakt niet. Gerard de Jong houde begin juny nag ’n slag om ’e êrm en wees mij d’rop dat ’r wel ’s sprake weze kon fan ’n deurstart. Ik besloat dat ik ’t over ’n ândere boeg gooie most en skreef ’n objektiver stikky, over myn loopbaan as kollumnist fan ’e Bildtse Post. Ik memoreerde dat ik 134 fan die kollumpys maakt had en siteerde hier en der wat út myn halfwiiste pinnefruchten. Maar de fermomde boadskip fan nummer 135 waar foor ’e pyntere lezer soa klaar as ’n klontsy: ’t eand dat te horen waar in ’e onhailspellend trage foetstappen fan Magere Hain die’t starigysan dichterbij kwammen, waar in antocht. Ik fergriemde d’r gyn woorden an. Dat waar de ondankbere taak fan ’e femily De Jong. Op ’e lêste dâg fan ’e seumermaand ferkondigden hait Dirk en seun Gerard met ândere femilyleden ’t traachise eand en ’n dik, swart doadslaken daalde op ôns del. Inenen waar ’t sicht op ôns fertroude Bildt wegnommen. De krant fiel niet langer op ’e deurmat, maar definityf in ’n groat gat, diep en donker, der’t je nooit weer útkrúppe kinne, ok al waar dat ’t enige in ’e wereld der’t je nag de kracht foor hadden. ’t Is niet âns. ’t Is soa’t ’t is.

En nou hè wy Bildt.nu, ’n nij medium fan pepier en inkt met as doel dat ’t ôns elke maand in lekale dimînsys ferbynt. Mij is froegen om der ’n steentsy an bij te dragen in ’e form fan ’n stikky. Dat doen ik met ’n prot nocht: skrive over ’n steentsy dat rimpelings formt in ’n fiver of over ’n edelen een die’t skittert in ’e maitydsson of over ’n houten eksimplaar dat over ’t dambôrd skúffelt en dan flug overskakele na de koaningin die’t ’n pion op d4 passeert en tussen neus en lippen deur flústert: ”’t Swarte laken slyt, ’t ferleden is ferbij en ’t heden is nou.”

Douwe Zwart