Van Dijk en zoon: kunstfabriek aan de Warmoesstraat

Bluesmuziek, sfeervol op de achtergrond en een wand vol schilderijen van rocksterren als Prince, Jimmy Hendrix en Keith Richards. Deze portretten zijn in opdracht gemaakt en al eerder tentoongesteld in Amsterdam, Stuttgart en Wenen. Aan de stamtafel ‘hait’ Jaap en ‘seun’ Devon van Dijk.

Johannes Ebbens

Sinds kort bemannen zij samen Warmoesstraat 7 in St.-Anne: Devon in de Bildtse Tattooshop en Jaap in Atelier Jaap van Dijk. Dezelfde voordeur maar verschillende kunstzinnige activiteiten. Devon: “Ik sit hier al fanôf maart 2016. Eerst foorin ‘t pand, maar doe’t wij deur Corona ‘t binnenkommen en ‘e werkrúmte skaide mosten, bin ik achterin sitten gaan en dat befiel so goed dat de rúmte foor over waar.” 

“Na achtien jaar had ik die seedyk wel sien...”

Jaap: “Ik hew achttien jaar achter Tzummarum an ‘e Langestreek de helt fan ‘n boereskuur huurd. ’t Waar ‘n prachtig mooi plakky maar na achttien jaar had ik die seedyk wel sien. En dan wille je wel weer ‘s wat âns en omdat dut niet echt brûkt worde, had ik soa ’t idee foor ’t selfde geld kin ik hier ok in. ’t Skeelt foor mij in âfstand en ‘t skeelt ok foor Devon en dan geef je ‘n ander de hând wat dat betreft. En ’t is weer ‘s ’n nije ‘boost’. Dut is nou ‘t atelier. Hier geve wy offens en avens lessen en overdaags bin ik hier foor mysels an ‘e gang met opdrachten en frij werk. Ik bin hier de hele week wel bezig.”

“Wij hewwe hier kursisten út alle rangen en standen. Offens wat meer de senioren en avens ’t wat jongere folk en alle nivo’s deur ‘n ander hine. Ik hew niet speciale klassen foor geforderden of beginners. Mînsen hoeve niks te kinnen foordat se an ‘e kursis beginne. Kom d’r maar bij, ’t maakt niet út.”

Ik nim gyn rijles want ik kin niet auto rije

Jaap: “Mînsen segge soms over de kursus: “Ni dat doen ik niet, want ik kin niet skildere.” Dat is ‘t selde as at je teugen ‘n autorijskool sêgge souwen: “Dat doen  ik niet, want ik kin niet autorije.” Dat komt aigenlik op ’t selde del: je komme op ’n kursus om ’t te leren, niet om ‘t al te kinnen. Mînsen die ’t al heel goed kinne, die hoef ik hier niet, want die kinne ’t sels al. Se komme hier om de basistechnieken bijbrocht te krijen en ’n stappy feerder. Ik fyn ‘t ‘t leukst at der één komt die’t nag nooit skilderd het. Maar ok mînsen die’t al wat erfaring hewwe, binne fan harte welkom.”

Ons hait is fansels ’n foorbeeld derin

Devon: “Tekenen en schilderen is d’r wel met ‘e paplepel ingoten. Ik hew wel altyd mijn aigen ding deen, maar wel met tips en hulp fan ôns hait. Ik skilder de lêste jaren niet meer. Ik hew froeger wel feul skilderd en tekend. Derna kwam graffity. Maar tatoeëren wekte  de interesse dochs ’t meeste op fan alles op kûnstgebied. Ôns hait is fansels ’n foorbeeld derin. Hij holp dat met: “As’t dat nou so doe’st of bij exposities as’t dat nou op die manier doest... Der hew ik wel wat an had. Wat ik tatoeëer is wat ons hait froeger deed met tekenen. Ik doen het liefst beesten, honnekoppen en lândskappen. Hoe ‘t ’n tatoeage derút siet en wat ik altyd tekende, slút t mooist op ‘n ander an en ik hew der dan ok heel bewust foor koazen om tatoeëren te gaan.”

Ik fyn ‘t te spannend...

Devon: “Ik hew wel ‘s said wil hait niet ‘s tatoeëre?”
Jaap: “Ni, der begin ik niet an. Ik fyn ‘t te spannend. Ik bin wind om at ’t mij niet naar ’t sin is, dan doen ik der ‘n doek over en dan is ‘t weer weg. Dat kin bij tatoeëren niet... elke millimeter fout, is fout en blyft fout. Der kin ik niet teugen. Dus ik durf dat gewoan niet an. Ik fyn ’t hartstikke mooi wat-y doet. Ik fyn ‘t heel knap en prachtig, maar ik hew nooit de drang had om ‘t sels te doen.”
Devon fult an: “’t Is ok niet iets at je soa maar kinne. ’t Duurt wel ’n jaar of fijf foordat je sêgge kinne: “Nou kin ik ’t professioneel doen.”
Jaap: “’t Is ok ‘n ambacht.”

Oefene op mysels, ôns hait, ôns mim en myn sussy

Devon: “Ik bin altyd an ’t tekenen weest. Ontwerpys foor myn aigen tattoos make. En dan de tattoos sette late en dan worde der wel ‘s froegen: “Wie heeft dat ontwerp gemaakt? Dan saai ik: “Dat hew ik sels maakt en der praten wy dan over. En op ‘t lêst een keer frage:  ”Kist ’t my niet lere?” Want der is niet echt een oplaiding foor. Je mot ’t echt hewwe fan ’n kollega en die bin in ‘e buurt niet echt heel beraidwillig om ‘n konkurrent op te laiden. Se hewwe ‘t mij derom in Hengelo leerd. Dat is soa’n eand fort dat se der saien: “Kom hier maar een keer langs dan leren we je de basisprincipes.” Ik hew doe ‘n hele aven op myself sitten te tatoeëren. Dat waar de eerste tien minuten wel spannend. Derna had ik ‘t gefoel dat ik dut wel goed kinne sou. En fanút dêr drekt plankgas deur, meteen deurpakke en ôns hait, ôns mim, myn syssy en myn frienden deronder sette.

‘t Skilderen op ‘e koop toe...

Jaap: “Wij fine ‘t leuk om work shops te organiseren. Soa hadden wy al ‘n workshop foor Tough Guys foor mannen werbij ‘n whiskey proeverij sat en ‘t eten fan aigenmaakte hamburgers.” Met een glimlach: “’t skilderen nimme se dan op ‘e koop toe.” “Maar wij hadden ok Bier- en Ballen-sundegen met een bier- en gehaktbalproeverij en ‘n Wyn en Tapas-aven. Maar nou lykt ‘t krekt at ‘t altyd met drank âfmaakt wort. Dat is niet so. We doen bijfoorbeeld ok Winter workshops werbij at winterlandskappen skilderd worre en snert eten wort. So probere wij elke keer wat orgineels te fersinnen om mînsen die’t normaal sproken niet soa maklik over de drumpel komme ‘n doutsy te geven, om ‘n keer te gaan skilderen.”
Devon: “Ik fyn ‘t ok leuk om bij de workshops wat meer betrokken te wezen. De mînsen te laten proeven wat skilderen inhout. Als tatoeëerder hew ik ‘t drok genog en werk ik alleen op ôfspraak. De work shops binne ‘n leuke anfulling hierop.”

Altyd welkom

Jaap: “Op 16 en 17 juli is de Slikwerk-route en die gryp ik an om mînsen hier welkom te hiten en tidens de Rembrandtmarkt op 5 augustus wil hier ‘open huus’ houwe, ‘n inloopdâg der’t mînsen ok sien kinne hoe ‘t gaat met ‘e kursus. En foor de rest is elk en een altyd welkom om even te kiken. At ik der bin, staat de deur letterlik en figuurlik open.”