Zeer geslaagd Lustrumconcert 20 jaar De Bútsoekers

Tekst: Rikus Wadman

Zondagmiddag 29 oktober. Zo tegen de klok van drie uur vult de grote zaal van Ons Huis zich tot aan de laatste stoel. Ruim 170 mensen wachten op de binnenkomst van het koor. Wanneer de mannen binnenkomen en zich opstellen klinkt een voorzichtig applaus. Voor het koor het bekende combo, te weten Johannes, Joop en Tseard, doch voor deze gelegenheid versterkt met gastdrummer Jouke Wijbenga. Als ook dirigente Marijke Rodenburg zich voor het koor heeft opgesteld, en voorzitter Johannes Dijkstra iedereen, en in het bijzonder burgemeester Marga Waanders, heeft verwelkomd gaat het los.HuisH

Friends for Ever is het eerste nummer. Muziekkenners herkennen direct de tonen van het bekende duet uit de parelvissers van de Franse componist George Bizet. Ook het tweede lied is van rustige aard. Donna Donna beschrijft het verhaal van een treurig kalf, dat door de boer naar de slachtbank wordt geleid. Dit nummer was ooit een hit van Joan Baez.

Wanneer je een aantal verschillende liedjes achter elkaar gaat zingen heet dat een potpourri. Tseard heeft dat gedaan met de Tennessee Waltz, Somewhere between en Irene Goodnight en zo ontstond de Coutry Waltz Collection. Hierna komt een onbekend persoon de zaal binnen: keurig gekleed, een Peakey Blinders pet op het hoofd en een koffertje in z’n hand. Het blijkt onze speciale gast te zijn genaamd Folkert Hans (Tolsma). Uit het koffertje komen een trompet, een saxofoon en een bugel. Als eerste zingt en speelt hij het nummer What a wonderful world van Louis Armstrong. Het koor zingt hierbij de Friese versie Wat in prachtige wrald. Ook bij het gevoelige nummer You raise me up blaast hij z’n partijtje mee.

Hierna krijgt Folkert Hans het podium voor zich alleen. Op zijn Bugel (nee, niet die van Looft den Heer) speelde hij het prachtige Consierto de Aranjuez. Daarna verruilt hij die bugel door een grote trompet om hiermee het nummer Il Silenzio van de Italiaan Nini Rosso te spelen. Nadat de laatste toon was uitgestorven was het in de zaal ook even silenzio, maar daarna volgde een klaterend applaus.

De beurt was weer aan het koor, waarbij dirigente Marijke liet horen dat ze niet alleen kan dirigeren. Het nummer Bye, Bye Blackbird (1926) van Miles Davis werd door haar als soliste gezongen. Iets minder ver terug in de tijd was het lied Sentimental Journey  van Doris Day. Een lied dat ook zeker in deze roerige tijden van kracht is, is het nummer Walk hand in hand van Andy Williams. Geef me je hand, vertrouw en geloof in mij, samen slaan we ons er door heen. Als laatste nummer voor de pauze kreeg het publiek een primeur voorgeschoteld. Met als geweldige solist Joop Boom zong het koor het overbekende lied Huil Bid Lach Vecht Werk en Bewonder van Ramses Shaffy.

Na de pauze startte het koor met de Fryske Grienmark: een aaneenschakeling van oude Friese liedjes gearrangeerd door Tseard. Van het Fries direct door naar de palingsound. Deze term, bedacht door Joost den Draayer, staat voor alle muziek uit Volendam. De groep The Cats was hier één van en hun One Way Wind werd een wereldhit.

Ook bij de Bútsoekers gaan veel liedjes over de liefde, zoals bij het lied Arms of Mary, waarbij een eenzame jongen graag weer in de armen van z’n liefje zou willen liggen.

Een lied dat vrijwel altijd op de playlist staat is He’ll have to go van Jim Reeves. Het aloude verhaal van 2 mannen die azen op één en dezelfde vrouw, maar er is slechts plaats voor 1 man..

Ook in musicalland voelen de Bútsoekers zich thuis getuige de solo van Wim Ooiman die verkleed en wel de rol van Tevje uit Anatevka op zich nam met het lied Als ik toch eens rijk was. Wim weet als geen ander z’n momentje te pakken en dus ook deze middag.

Een eveneens bekende groep uit het verleden waren The Turtles. Ook hier speelt de liefde de hoofdrol. Twee jonge mensen die stapel op elkaar zijn en dat ook laten blijken, want ze zijn heel Happy Togheter. Hierna wederom het woord aan Folkert Hans. Hij weet de aanwezige leden van het Folkkoor Rolling Home uit Sneek te verrassen met hun hit Fries om Útens.

Toen hij daarna Que Sera, Sera inzette ging de zaal deinend van links naar rechts.

De tweede primeur van deze middag werd het lied Song Sung Blue van Niel Diamond. Dit nummer prijkt nog maar heel kort op de playlist, maar toch durfden de Bútsoekers het aan om het lied (met succes) te brengen.

Tegenwoordig kun je bijna ieder weekend in diverse sportstadions het lied Sweet Caroline horen, wat dan door het publiek wordt meegezongen. Hert koor, en Folkert Hans kregen ze zaal helemaal mee. Dit was tevens het laatste nummer van dit concert. Een daverend applaus viel koor, combo, dirigent en onze gast ten deel. Het kon natuurlijk niet anders, dan er moest een toegift komen. Heel toepasselijk werd dit Bye, Bye Love.

Wanneer je dan later in de wandelgangen opmerkingen krijgt als “het mooiste concert wat jullie ooit hebben gegeven” als ook “het had voor mij nog wel een half uur langer mogen duren”, dan kun je niet anders dan heel tevreden zijn. Met vertrouwen gaan we ons nu richten op het concert: 40 jaar De Bútsoekers.